Lezersrecensie
Sterk staaltje graphic poetry
Wat een perfecte samenwerking tussen deze twee, een naadloos aanvoelen en aanvullen van elkaar. Het resultaat is werkelijk prachtig en goed, in veel opzichten!
Afgelopen kerst toen alle kranten hun lijstjes deelden sprong dit stukje uit The Guardian over graphic novels eruit, samen met de afbeeldingen die ze plaatsten was ik direct verkocht:
'One of the year’s most gripping works focused on a family glued to the TV. Ain't Burned All The Bright charts a boy’s panicked thoughts as the pandemic and George Floyd’s death dominate the news, while his ill father coughs and coughs “like something in him is breaking up and breaking down at the same time”. American YA writer Jason Reynolds lets his stream of consciousness unspool over three long sentences and 384 pages, while artist Jason Griffin shows blotches, bricks, buildings, masked faces and scenes of incarceration and apocalypse. It’s a brilliant collaborative effort: you can inhale it at speed or linger over every startling page.'
Het is graphic poetry (of beeldpoëzie in het Nederlands), waar woorden en kunst alle ruimte krijgen om zowel ritmisch als beeldend tot zijn recht te komen. Ze haalden driemaal diep adem 'in through the nose, out through the mouth' en dat resulteerde in een prachtig lijvig boek. Als je het leest/kijkt let dan eens op de bladzijden waar de kunst gewoon een min of meer zwarte bladzijde is en hoe dat werkt en wat dat doet... Het is knap te zien hoe in feite door heel eenvoudig de tekst te knippen (zie afbeeldingen), ruimtes kleiner of groter te laten, bladzijden zonder tekst, kleine stukjes die zich herhalen... je automatisch het ritme pakt. Waar je versnelt of vertraagt datis dan weer aan jou als lezer, waardoor jezelf ook onderdeel wordt van dit boek.
Afgelopen kerst toen alle kranten hun lijstjes deelden sprong dit stukje uit The Guardian over graphic novels eruit, samen met de afbeeldingen die ze plaatsten was ik direct verkocht:
'One of the year’s most gripping works focused on a family glued to the TV. Ain't Burned All The Bright charts a boy’s panicked thoughts as the pandemic and George Floyd’s death dominate the news, while his ill father coughs and coughs “like something in him is breaking up and breaking down at the same time”. American YA writer Jason Reynolds lets his stream of consciousness unspool over three long sentences and 384 pages, while artist Jason Griffin shows blotches, bricks, buildings, masked faces and scenes of incarceration and apocalypse. It’s a brilliant collaborative effort: you can inhale it at speed or linger over every startling page.'
Het is graphic poetry (of beeldpoëzie in het Nederlands), waar woorden en kunst alle ruimte krijgen om zowel ritmisch als beeldend tot zijn recht te komen. Ze haalden driemaal diep adem 'in through the nose, out through the mouth' en dat resulteerde in een prachtig lijvig boek. Als je het leest/kijkt let dan eens op de bladzijden waar de kunst gewoon een min of meer zwarte bladzijde is en hoe dat werkt en wat dat doet... Het is knap te zien hoe in feite door heel eenvoudig de tekst te knippen (zie afbeeldingen), ruimtes kleiner of groter te laten, bladzijden zonder tekst, kleine stukjes die zich herhalen... je automatisch het ritme pakt. Waar je versnelt of vertraagt datis dan weer aan jou als lezer, waardoor jezelf ook onderdeel wordt van dit boek.
1
Reageer op deze recensie
