De titel dekt niet de lading

Ongrijpbaar op een bepaalde manier, zodra je het wilt beetpakken is het verdwenen, maar als je erin meegaat verdwijn je in het boek net zoals je in een schilderij kunt verdwijnen.

Een manga die Taiyo Matsumoto in opdracht voor het Louvre maakte, het op sommige momenten surrealistische verhaal speelt zich vooral af tijdens de nachten in het Louvre, waar op de zolder een paar katten leven en een meisje ooit in een schilderij verdween. Het is een echte Matsumoto qua thematiek, het belang van kunst, de surreële elementen die erin verwerkt zijn, maar ook de outcasts die worstelen met hun eenzaamheid, pijn en het zoeken naar een eigen plek in deze wereld. Het zijn elementen die onlosmakelijk met zijn hele wezen verbonden zijn en altijd in meer of mindere mate in zijn werk terug zijn te vinden. De gebroken dromen en de hoop zijn in wezen die van Matsumoto zelf die als kind opgroeide in een gezinsvervangend tehuis en dat zijn leven lang met zich meedraagt. Ik ben er in elk geval altijd door geraakt en hou erg van zijn werk. Het is niet altijd even toegankelijk, en als je van een flitsend verhaal met vaart houdt moet je dit zeker niet oppakken, het is traag, en, ik heb een boek nog niet eerder zo genoemd, een erg introvert werk.

Minpuntje is de titel die het boek kreeg. The Cats of the Louvre is natuurlijk heel duidelijk voor een Louvre-uitgave, maar vind ik veel te zoet en een mismatch qua inhoud, te vlak. Van mij had het vernoemd mogen worden naar het schilderij in de hoofdrol 'the funeral procession of love', dat beschrijft perfect het verdriet van verloren liefdes, een rode draad in het boek, waar kunst een troost is zodra je er alleen mee kunt zijn in de nachtelijke eenzaamheid.