De louterende werking van je terugtrekken

Bij dit boek moest ik wel even terugdenken aan wat de jury van de Libris Literatuur Prijs opviel 'over de staat van de Nederlandse literatuur aan de hand van de 183 inzendingen'. Daar benoemde ze het volgende: 'De grote wereld bestaat, ook in de roman. Maar de introspectie overheerst. Veel zelfreflectie, veel selfcare, veel persoonlijke tragiek, veel familiedynamiek, we vermoeden hier en daar zelfs een familieopstelling.' De vrouw in de kelder valt helemaal binnen die tendens, niet dat ik dat erg vind, ik hou tenslotte ook echt van dat genre. Veilig binnen op de bank en dan naar binnenkeren en nadenken, reflecteren op het leven en wat het iedereen brengt, mijzelf incluis. Ik wissel het wel weer af met andere boeken voor de balans.

Deze vond ik in elk geval mooi geschreven.

'Wanneer verandert verschuilen van iets onschuldigs en prettigs in iets lafs? Je terugtrekken als volwassene, niet even verstoppen, maar echt terugtrekken, weg uit de samenleving, voor zo lang als dat gaat, als een kluizenaar in een hutje in het bos, of zoals Japanners in je eigen kamer, dat zag ik eerder toch vooral als de daad van de verliezer, degene die het niet redt. Weg: uitgespeeld, verslagen. Maar nu ik zelf die sukkel ben, vind ik er er veel voor te zeggen. Het voelt logisch, instinctief. Er zijn genoeg diersoorten die zich terugtrekken, en regelmatig ook, of dat nu vanwege een verwonding is of om niet onnodig energie te verspillen. De herstellende werking van de winterslaap.'