bleef toch wat op mijn honger zitten

3 en 1/2 ★

Eén dag, een Drents gehucht, een handvol huizen, zijn bewoners, een wandelaar en hun gedachten. Zoals altijd goed geschreven, dus genieten, maar toch bleef ik na het dichtslaan van deze novelle wat op mijn honger zitten. Ik had van bijna al deze mensen wel een novelle op zich kunnen lezen.

'Ikzelf bijvoorbeeld, zegt Iris, op diezelfde gezellige toon, met bijpassende gebaren, ikzelf ben ook niet af. En ik kom ook niet meer af. Ik dacht, als ik eenmaal oud ben, en ik alle ballast overboord heb durven gooien, al het aanklevende vuil heb weggeschrobd, dan kom ik eindelijk tevoorschijn als een eigen mens, een gepolijste steen waar je iets over zou kunnen zeggen, die je zou kunnen determineren. Maar wat zit hier aan tafel? Een bundel rafels. Iets zonder karakter. Begrijp jij dat? Nee, dat zal wel niet. Daar zie je ook niet naar uit. Ga eigenlijk maar weg. En ze wijst Jelle met een driftig handgebaar de deur.'