De schrijfstijl een stoorzender

De boeken van Elizabeth Strout zag ik afgelopen jaar zo vaak voorbij komen, ik werd er steeds een beetje meer nieuwsgierig naar. Ik sloeg het inhoudelijke stuk van recensies over, dacht dat ik me amper een beeld gevormd had om zo blanco mogelijk te beginnen. En dan blijk ik onbewust toch beelden te hebben gevormd, ook al kan ik niet beschrijven welke dat dan waren, maar ik wist het wanneer het afweek. Het begon al bij de tweede zin, New York, aha, geen kleine stad in Engeland dus ;-) Elizabeth Strout bleek een Amerikaanse schrijfster. Het hielp om vervolgens onbewuste beelden los te laten.

Wat volgde was een verhaal dat ik best mooi vond, al voelde ik me nooit werkelijk verbonden. Komt daarbij de schrijfstijl nog, die ik zeker naar het einde toe niet altijd even fraai vond. Alleen al in de laatste 60 bladzijden (het boek telt 174 blz.) begonnen 9 hoofdstukken met 'Ik' (Ik heb, ik werd, ik denk etc.) en 5 met 'Toen ik'. Tel daarbij ook nog eens op dat 'Ik', 'Toen' en 'En toen' ook nog eens in die hoofdstukken zelf heel erg vaak voorkwamen. Het was waarschijnlijk een doelbewuste keuze van de schrijfster, maar het stoorde me toch.

Het volgende citaat vond ik wel mooi.

'Ik denk tegenwoordig wel eens aan de zon zoals die in de herfst boven de landerijen rond ons huisje onderging. Het gezicht op de horizon, de hele, volle cirkel, als je je draaide, met de zon die achter je onderging, de hemel voor je die roze en zacht werd, dan weer een beetje blauw getint, alsof ze haar schoonheid niet wilde opgeven, dan werd het land het dichtst bij de ondergaande zon donker, haast zwart tegen de oranje streep van de horizon, maar als je je omdraait is het land nog aanwezig voor het oog, met zoveel zachtheid, een paar bomen, de stille akkers van al geoogste gewassen, en de lucht die nog nagloeit, nagloeit en eindelijk donker is. Alsof de ziel gedurende die momenten kan rusten.
Het hele leven verbaast me.'