Hoe herinneren we een heel leven

Dit verhaal schrijnde diep en was tegelijkertijd zo liefdevol en met diepgang geschreven. Dat zeg ik nu het uit is, maar ik was niet direct om. Dus even terug naar het begin waar Lara Taveirne begint te vertellen en me haar en Wolfs verhaal insleurde. Meeslepend in combinatie met een diep verdriet. Het is een combinatie waar ik vaak moeite mee heb, ik voel me dan een ongemakkelijke voyeur en dat was hier niet anders. Het gold zeker voor het begin van dit boek, maar het kantelde. De schrijfstijl veranderde net dat beetje van richting om tegelijkertijd een mooi eerbetoon te zijn aan haar -met zijn 19 jaar- veel te jong overleden broertje, als een verhaal over wat een verlies, zo diep, doet met een gezin. Dit wilde-haren-gezin dat bruiste van leven, een warm nest bestaande uit een vader, een moeder, vijf kinderen, waarvan Wolf het nakomertje was.

Hoe herinneren we een heel leven, waar geven we het glans, houden we hoop. Hoe herschrijven we dat soms om de gaten van alles wat we dreigen te vergeten te vullen. Waar keren we dan weer terug naar de eenvoud, die na een sterven nooit meer werkelijk eenvoudig voelt. Het zijn die vragen die het verhaal in balans brengen, waardoor ik die eerste zin kan schrijven. Het schrijnde, had liefde en diepgang.

'Ik hoop dat jij het niet erg vindt dat ik jou hertekend heb. Herschreven. Dat ik je lichaam in een verhaal heb gewikkeld. Een verhaal in een verhaal in een verhaal in een verhaal. Alles om je te beschermen tegen de kou. Alles om je te beschermen tegen het echte verdwijnen.'