Wondermooi verwoord, poëtisch als altijd

Dit is denk ik wel zijn meest persoonlijke boek. En als een jeugd pijnlijk complex is en een schrijver kruipt even totaal in de huid van het kind dat hij ooit was, dan wordt het boek er niet eenvoudiger op. Dit boek niet tenminste. Het is overduidelijk dat hij diepgegaan is, zijn gedachten en de woorden die hij eraan gaf niet altijd even makkelijk te volgen en tegelijkertijd raakte het diep en vond ik het ook wondermooi verwoord, poëtisch als altijd.
Dit is eigenlijk zo'n boek dat ik eigenlijk twee keer moet lezen, het zal aan kracht winnen.

Las je nog niet eerder iets van Jón Kalman Stefànsson, dan zou ik dit niet direct oppakken. Ben je fan, dan wel!

'Hij gaat naast zijn vrouw op het bankje zitten dat zo kort is dat ze helemaal tegen elkaar opgepropt moeten zitten. Hij laat zijn hoofd op Sesselja's schouder rusten en zij tast naar zijn hand die ooit groot en stevig is geweest, maar die nu is vermagerd en zo erg is gekrompen dat hij eerder doet denken aan een eenzame, oude spin. Maar hij gaat open als een zucht als haar zachte, delicate, eeltige hand de zijne vindt.'