Zeer unheimisch

'Zij' zijn de onnoembaren.
'Zij' zijn hun autonomie kwijtgeraakt.
'Zij' zijn onbegrip, gevoelloosheid, afgestompt.
'Zij' zijn de massa, de angstzaaiers, de ramptoerist.
'Zij' zijn onvermijdelijk, alomtegenwoordig.
'Zij' zijn onbehagen.

'Zij' is een dystopie uit 1977 en Kay Dick wist juist door spaarzaam met haar woorden om te gaan een zeer unheimische novelle te creëren, zeker in het licht van deze tijd.

"De rijen toekijkende ramptoeristen hadden zich verdubbeld.
'Ze hebben een neus voor gevaar, andermans gevaar.'
'Waarom komen ze de tuin niet in? vroeg ik.
'Achterdocht. De tuin is schoonheid, is zinnelijkheid, is mysterie, is verbeelding. De ramptoeristen geven de voorkeur aan beton. Vandaar hun passie voor jachthavens, niet vanwege de jachten, maar vanwege de parkeerplaatsen, de speelhallen, de woekering van restaurants en torenflats. Ze zien graag hoe de zee door beton uit zijn natuurlijke omgeving wordt verdrongen. Om dezelfde redenen houden ze niet van stranden; in zee zwemmen voelt ongemakkelijk vrij. Ze geven de voorkeur aan zwembaden. Ze doen niets liever dan in hun auto naar de zee zitten kijken, vanuit de veilige haven van een monsterlijk jachthavencomplex.'
[...]
'Opgaan in de massa is een garantie voor isolement.'