De kaart heeft duidelijke lijnen, maar mist een stevige invulling

Suzanne Peters schreef eerder een aantal romantische boeken voor volwassenen. De kaart van Kara is haar eerste fantasyboek voor jeugdige lezers. Hoewel ze niet eerder een fantasyverhaal uitgaf, zijn jongeren geen onbekende doelgroep voor haar. Ze schreef bijvoorbeeld een aantal delen van wij willen weten, een informatieve boekenreeks voor jongeren over uiteenlopende onderwerpen.

De kaart van Kara vertelt het verhaal van de aardse tiener Megan. Ze heeft een bijzondere gave, ieder slot dat ze aanraakt springt open. Dit wordt opgemerkt door een van de poortwachters, een geheimzinnige man die een van de zeven poorten tussen aarde en Kara bewaakt. Megan wordt door hem meegenomen naar Kara. Samen proberen ze een kaart van de locaties van de poorten terug te krijgen uit handen van vampieren voordat de bloedzuigers zich een weg naar aarde gebaand hebben.

Megan is het grootste deel van het boek een angstig, stil tienermeisje. Ze houdt voornamelijk lange interne dialogen met zichzelf over hoe oneerlijk alles is. Ze voelt zich zo erg niet serieus genomen dat ook de lezer zich soms niet serieus genomen voelt, en dat is jammer. Haar karakter komt niet goed tevoorschijn tot ver in de tweede helft van het boek. Een deel van haar onzekere uitstraling komt door de manier waarop haar waarnemingen omschreven worden. Vrijwel alles wat ze ziet ‘leek bijna net’ zo te zijn. Zo ‘lijkt’ vampierenhuid wit. Waarom is het dan niet echt wit? Of is het dat wel? Het verhaal zou sterker zijn als ‘leek’ op de meeste plekken vervangen werd door echte waarnemingen.
Van andere dingen is Megan dan weer erg zeker. Als ze het vampierenkasteel tussen de bomen door ontwaart, valt haar direct op dat er raven voor de poort rondlopen. Een knappe observatie vanaf die afstand. En het gaat veel vaker mis met die relatie tussen waarneming en afstand. Er ontstaat zo een verwrongen geheel met aan de ene kant dingen die ze goed had kunnen zien maar waar ze onzeker over is en aan de andere kant waarnemingen die ze onmogelijk had kunnen doen. Na de eerste helft van het boek gaat het verhaal meer vloeien en verdwijnen dit soort dingen naar de achtergrond.
Wat goed naar voren komt is de langzaam groeiende band tussen Megan en Talijn - de drakenjongen. De langzaam intenser wordende vriendschap is subtiel maar tastbaar uitgewerkt. Awoy en zijn tijgervriend Shieba hebben ook een interessante relatie en er zijn meer karakters die leuk uitgewerkt zijn. Met (liefdes)relaties beschrijven heeft de auteur dan ook meer ervaring dan met fantasy. Dit is goed terug te voelen in het boek. Om vampiers, weerwolven en andere fantasywezens een originele draai te geven, is moeilijk. Als je op zoek bent naar een verrassende twist op deze wezens is dit niet het boek voor jou.

Tot slot omschrijft de auteur een aantal zaken in plaats van ze aan de lezer te laten voelen. Dat maakt het verhaal soms een afstandelijke beschrijving in plaats van een beleving. De botheid van Helon (een van de poortwachters) spreekt bijvoorbeeld vooral uit de interne klaagzangen die Megan over de man heeft. Niet zozeer uit zijn acties en manier van spreken. Eenmaal voorbij de eerste helft van het boek wordt dit beter. Alle bovengenoemde - overwegend tekstuele - fouten stapelen zich op tot een boek dat soms lastig te volgen is en vaak zijn ritme verliest.

Zou dit een spannend epos kunnen worden vol aansprekende karakters? Zeker. Maar zover is het nog niet.