Een verboden lied van liefde en overleving

"Een liefde in Auschwitz" van Keren Blankfeld is een beklijvend verhaal over hoop, liefde en overleven te midden van onmenselijke wreedheid.
In de schaduw van het absolute kwaad bloeit tussen David en Zippi een liefde op die even broos als onverwoestbaar blijkt te zijn.
De auteur schetst met veel gevoel de voorgeschiedenis van beide geliefden, zodat je hen echt leert kennen vóór de duisternis hun leven overneemt.
De rauwe realiteit van Auschwitz wordt niet verbloemd: iedere pagina ademt wanhoop, maar ook kleine momenten van menselijkheid.
Door het gebruik van foto’s en getuigenissen krijgen de gebeurtenissen een schrijnende authenticiteit, alsof je naast Zippi en David loopt in het kamp.
De manier waarop Zippi met gevaar voor eigen leven anderen helpt, en hoe David zich ondanks alles aan de muziek vastklampt, is hartverscheurend mooi beschreven.
Blankfeld verweeft hun levens met precisie en mededogen, zonder ooit in sentimentele clichés te vervallen.
Wat hen bindt, is niet enkel liefde, maar ook een onwrikbaar geloof dat zelfs onder de as van vernietiging iets puurs kan blijven bestaan.
De ontmoeting na zeventig jaar draagt een bitterzoete melancholie in zich, die nog lang nazindert na het omslaan van de laatste bladzijde.
"Een liefde in Auschwitz" herinnert ons eraan dat herinneren geen keuze is, maar een plicht — en dat liefde, hoe onwaarschijnlijk ook, het laatste is dat verloren gaat.
Een verhaal dat je vastgrijpt, je verdrietig maakt, maar je tegelijk ook hoop schenkt op de veerkracht van de menselijke geest.
Een eerbetoon aan moed, trouw en de stille kracht van verbondenheid in tijden van absolute duisternis.