Je moet het van je familie maar hebben...

De riten van het water is de tweede in de reeks 'de stilte van de witte stad; Het borduurt voort op dit debuut en verwijst er naar. Ik had het niet gelezen, dus voortdurend vroeg ik me af 'wat is er toen gebeurd? waar doelt de schrijfster op. Tip dus om de reeks in volgorde te lezen, al is de Riten wel zelfstandig te lezen. De spanning is er naar... Saenz de Urturi heeft een pakkende stijl van schrijven en toch weet ze een heleboel mysterie in haar verhaal te verwerken. Soms is de info erg gedetailleerd en moet je je aandacht er echt wel bijhouden. De beschrijvingen van de streek, plaatsen, natuur, omgeving etc daagt uit om Google Maps er bij te halen, waardoor je een meer levendig beeld krijgt. In Riten vertelt Saenz de Urturi het verhaal van een viertal jongens die ooit hielpen bij een opgraving van een Keltiberisch nederzetting. Een vrijgevochten meisje voegde zich bij hen en het kamp stond onder leiding van een charismatische archeoloog, die een wat schuwe dochter achter zich aan sleurde. In dit verleden ligt de oorsprong van een aantal bizarre moorden: het vrijgevochten meisje wordt 24 jaar na het kamp ondersteboven opgehangen aan een boomtak met het hoofd in een Keltische ketel met water gevonden. Later vinden ze een van de vier vrienden. Ook de zelfmoord van een jonge vrouw staat in verband met de dood van deze twee, Er blijken nog veel meer verbanden in het verhaal naar boven te komen: familierelaties, vriendschappen, professionele relaties... Je vraagt je af wie niet met wie in verbinding staat. Het is nergens té veel, maar wel veel....Een boek dus om alert bij te blijven, maar de fraaie beschrijvingen van de Cantabrische cultuur en de spanning maken het tot een topper.