revanche

De rouwmantel van de gelouterde Unni Lindell is het eerste boek dat ik van haar las. In het begin vroeg ik me af waar al die lofuitingen vandaan kwamen. Het verhaal kwam traag op gang, kon me niet echt beroeren. Dit met name vanwege de uitgebreide en m.i. te gedetailleerde toevoegingen bij een situatieschets. Bij een personagebeschrijving of -weergave voeg je details toe, Lengte, geslacht, uiterlijke kenmerken, zelfs een wat nauwkeurig beschrijving van de woonomgeving, desnoods het type en of kleur van de auto....Maar het moet wel bijdagen aan het verhaal en essentieel zijn. Naar mijn idee verloor Lindell zich daar aan, met name in het begin. Het zal wel 'schrijfstijl zijn, maar als voorbeeld ; de grijze as van de sigaret... Ooit blauwe as gezien? en wat voegt 'er zaten strepen op de ramen van het huis van het slachtoffer'... Niet ter zake doende, tenzij het een rol speelt in de context van het gebeuren (beide voorbeelden zijn ter illustratie en geen citaten uit het boek!). Maar naar mate het boek vorderde kreeg Lindell me toch te pakken. Vooral door de perfect en sinecuur opgebouwde spanning in de ontwikkeling, de ontrafeling van een moord en de samenhang tussen gebeurtenissen en personages. Daarin is ze een meesteres. De uiterst verrassend plot hangt in de lucht, maar pas op de allerlaatste bladzijden krijg je de ware ontknoping. Tot die tijd zit je nagelbijtend zelf speurend naar het 'who done it'. Gewoon gaan lezen. En het nodigt uit tot meer van hetzelfde in de serie.