Verknipte toekomstvoorspelling???

Het Washington decreet is een thriller uit 2012 van Jussi Adler Olsen. Net als bijvoorbeeld De Bedrijfsterrorist is het een losstaand verhaal en heeft het geen connectie met zijn succesvolle Q reeks. Maar de pakkende schrijfwijze, de droge humor doch ook de ingesloten ernst, doorsijpelende maatschappij kritiek en sociale betrokkenheid zijn alom aanwezig en kenmerkend voor de 'Adler-Olsen' stijl. In dit boek beschrijft de auteur de ontwikkeling van een democratische samenleving tot een autocratie. Ongeloofwaardig zult u denken? De parallellen van het Amerika in het Het Washington decreet met de hedendaagse processen en gebeurtenissen in de VS onder Trump en kornuiten is schrikbarend angstig. Het is alsof de fictieve wereld van de auteur een voorspellende waarde hebben. Uiteraard zijn er wel wat vraagtekens bij te stellen. Zo gaat de 'omwentelsnelheid' , waarbij beperkende of restrictieve maatregelen elkaar in no time opvolgen, wel erg vlot. Tevens gaat e.e.a. gepaard met heel veel geweld, zowel vanuit overheidswege als vanuit verzetsgroepen. En verbazend- doch ook weer in de lijn van de huidige ontwikkelingen- is de zwakke weerstand van de bewoners.
Het Washington decreet is een boek om je ogen te openen, waren ze dat al niet, voor toenemende controlegekte vanuit de overheid. Ondanks de heldere en knap in thrillervorm beschreven processen toch enkele kritiekpuntjes. Zo komt er wel heel veel macho/Rambo geweld voor in het boek, waarbij de ene 'uit de weg opruimingsactie' nog gruwelijker is dan de andere. De hoofdrolspelers (uiteraard) kruipen wat ongeloofwaardig door het oog van de naald, terwijl lotgenoten één voor één onschadelijk gemaakt worden. Daarbij vergt het nogal wat van de lezer. Ruim 650 bladzijden waarbij je denkt dat je het nu wel weet, maar er vervolgens nog meer van het zelfde plaatsvindt. Ik betrap Adler-Olsen er op in herhaling te vallen. Met 200 pagina's minder had hij ook zijn punt kunnen zetten... Desondanks heb ik de hele pil bijna in één adem uitgelezen. Ontspannen spannend, bij tijden angstaanjagend en geen moment dat de aandacht verslapt. En de aanvankelijke 'happy ending' krijgt in de laatste alinea een knap bedachte, ironische uitsmijter. Adler-Olsen op z'n best....