vastgrijpend

De eerste bladzijden van Obscuritas verliepen wat stroef. Ik zag er tegenop om nog zo'n 350 bladzijden te moeten doorworstelen. Maar vrees niet. Achteraf, na zo'n 380 pagina's ben ik zeer tevreden met het eerste zelfstandige boek van Lagercrantz uit een nieuwe serie rond de haast psychopathische professor Hans Rekke en de flegmatieke politieagente Micaela Vargas. Lagercrantz fileert als het ware met zeer fijne scalpel (zijn pen) een aanvankelijk onbetekenende moord op een voetbal scheidsrechter. Vanuit in feite niets construeert de Zweed een minutieus gedetailleerd onderzoek. Telkens komen spelden uit de hooiberg tevoorschijn.En die spelden steken: in het aanvankelijk knullige, maar bewust getraineerde politieonderzoek, maar tevens in de omgeving van de vermoorde. Het knappe van Lagercrantz is dat hij diverse 'lijnen' met elkaar verbindt, die ogenschijnlijk volkomen los van elkaar staan. Dat doet hij bijvoorbeeld om soms in één van die 'lijnen' en stapje terug te zetten en deze door een opmerking, een ontdekking, een toevalligheid in relatie brengt met de voortgang in een andere verhaallijn. Soms lees je -delen van- een dialoog (letterlijk) terug die begonnen in een eerdere situatie, maar zich verder ontwikkelen in een naastgelegen gebeurtenis. Het verhaal geeft tevens -weliswaar hier gefingeerd- inzicht in duistere praktijken van overheidsorganisaties (CIA, geheime diensten etc). Lagercrantz legt ze op een geloofwaardige wijze bloot. Je zou Obscuritas derhalve een politiek thriller kunnen noemen. Een thriller die je aandacht vastgrijpt en nauwelijks los laat. De auteur geeft soms heel diepgaande details, maar telkens in het kader van de voortgang van het verhaal en dus relevant. De karakters zijn sterk beschreven, al grenzen de gedragingen van Rekke soms aan het schizofrene. Obscuritas toont aan dat Lagercrantz niet alleen een goede 'vervangauteur' was voor de Stieg Larsson reeks, maar als zelfstandig auteur op eigen benen stevig geworteld staat in de donkere Scandi-crimi.