Te veel van het goede is niet goed.

Stad van Tranen is het tweede van een drieluik rond de familie van Minou Raydon en het vervolg op Tijden van vuur. Het verhaal speelt zich enkele jaren later (dan Tijden van vuur) af en begint in Puivert en Amsterdam in 1572. Het verband tussen die twee plaatsen wordt later uit de doeken gedaan. De proloog speelt zich af in Franschhoek (Zuid Afrika) en is een opmaat naar deel 3 van deze trilogie (Schip der zielen). Het is niet noodzakelijk om Tijden van vuur gelezen te hebben, maar om de relaties, gebeurtenissen en de verbanden die spelen in (al) de boeken te begrijpen is het wel aan te raden. Het verhaal speelt zich af in een roerige periode, nl de opkomst van de hugenoten in Frankrijk, de godsdienststrijd dientengevolge en de vlucht van vele hugenoten naar veiliger oorden, zoals de nog niet officieel erkende Nederlanden (de 7 Provinciën), waar bovendien de protestante bevolking strijd tegen de Spaanse overheersers (de tachtigjarige oorlog). De Raydons gaan naar Paris om het verstandshuwelijk tussen een Hugenoot en Katholiek bij te wonen in de hoop dat dit een vredige samenleving bewerkstelligd. Niets is minder waar. Er worden na de voltrekking razzia gehouden en de Raysons moeten vluchten. Dat doen ze naar Amsterdam, waar ze een nieuw bestaan opbouwen. Hun dochter is echter tijdens die razzianacht verdwenen. In Amsterdam ontdekt met de relatie tussen Minou's echtgenoot Piet en zijn aartsvijand, Kardinaal Vidal. Vele jaren later sijpelen berichten door dat hun verdwenen dochter gesignaleerd is rond Chartres. Minou en Piet gaan daar opzoek naar haar en -hoe toevallig- daar resideert ook Vidal, nu bekend als de heer van Evreux. Uiteindelijk komen al die hoofdpersonen bij elkaar en volgt een min of meer voorspelbaar eind, maar wel in een lugubere verpakking. Mosse heeft weer een leesbaar en af en toe spannend semi historische roman afgeleverd. Er zijn parallellen qua opzet en thematiek met haar eerste trilogie (de 'Carsassonne' trilogie), Maar deze is duidelijk minder indrukwekkend. Het gaat een beetje op een te lang uitgemolken succesformule lijken. Karakters zijn minder scherp getekend, te voorspelbaar. Hier en daar wordt het erg sentimenteel en ongeloofwaardig, zoals een persoon die het ene moment standvastig als beton is en het andere moment zwicht voor het geringste argument. Met de plot van dit verhaal verzekert Mosse je van een vervolg van de avonturen van de Reydon dynastie. Ik ben benieuwd, maar hoop niet dat Mosse er een Amerikaanse Dynastie van maakt. Soms moet je er ook gewoon een eind aan breien....