Lezersrecensie
Teleurstellend
Nou helaas…ik had me verheugd op weer een pageturner. Zo goed als ik ‘Al het blauw van hemel’ zo slecht vond ik dit boek.
Maar buiten het feit ik het geen goed boek vond, is het boek letterlijk van slechte kwaliteit; het boek is slecht gelijmd waardoor de eerste bladzijden loslaten en het boek dus letterlijk uit elkaar valt.
Ik vind het verhaal wat cliché matig. Ongemakkelijk zelfs op sommige momenten, wanneer de schrijfster meer ‘show don’t tell’ had moeten gebruiken in mij ogen.
(Blz. 71 bijv.: ‘Yann zet een stuurs gezicht, doet net of hij boos is. Hij glimlacht ook.’)
Omdat ik wel een mening wilde geven, heb ik me er toch doorheen geworsteld.
Het verhaal over Amande die zich terugtrekt in een verlaten huisje nadat ze, terwijl ze hoogzwanger is, haar man verliest aan een motorongeluk.
De bevalling komt daardoor (de shock) te vroeg op gang en ze verliest ook haar baby.
In het verhaal word je meegenomen in haar verdriet en hoe ze eruit kruipt door middel van oude kalenders die ze vindt van de vorige bewoonster van het huis (een oudere dame, ook weduwe net als zij) de kalenders bevatten allerlei notities van tips en ‘to do’ voor haar moestuin tot recepten
De kalenders geven haar kracht en steun, waardoor ze energie krijgt om de moestuin weer in ere te herstellen. En het tuinieren geeft haar weer nieuwe energie om uit haar verdriet te op te krabbelen. Uiteindelijk creëert ze ook een plek in de tuin (de heilige den) die ze gebruikt om te rouwen en met haar overleden man te praten.
Het verhaal is in de basis niet slecht maar komt soms wat geknutseld en amateuristisch over.
Ook vind ik het wat oppervlakkig en ongeloofwaardig.
De mensen om haar heen zijn blijkbaar alleen haar schoonouders, haar zwager (de broer van haar man) met z’n vrouw en met haar moeder heeft ze een slechte band, die woont op het eiland Réunion en komt in het verhaal één keer naar het huisje, wat beter gaat dan ze vooraf had bedacht. Dan wordt ze goed bevriend met de dochter van de overleden vrouw. Waar ze uiteindelijk een bedrijfje mee begint om sieraden mee te verkopen die ze van bloemen uit haar moestuin maakt.
Wat ik mij een beetje onrealistisch overkwam, was dat als je in je 30 bent, je op z’n minst een paar vriendinnen hebt en collega’s lijkt me.
In ieder geval, kan ik ‘Al het blauw van de hemel’ van harte aanbevelen. Het is zelfs een van de beste boeken die ik recentelijk heb gelezen. Maar ‘De dagen die komen’ vond ik jammer genoeg teleurstellend.
Maar buiten het feit ik het geen goed boek vond, is het boek letterlijk van slechte kwaliteit; het boek is slecht gelijmd waardoor de eerste bladzijden loslaten en het boek dus letterlijk uit elkaar valt.
Ik vind het verhaal wat cliché matig. Ongemakkelijk zelfs op sommige momenten, wanneer de schrijfster meer ‘show don’t tell’ had moeten gebruiken in mij ogen.
(Blz. 71 bijv.: ‘Yann zet een stuurs gezicht, doet net of hij boos is. Hij glimlacht ook.’)
Omdat ik wel een mening wilde geven, heb ik me er toch doorheen geworsteld.
Het verhaal over Amande die zich terugtrekt in een verlaten huisje nadat ze, terwijl ze hoogzwanger is, haar man verliest aan een motorongeluk.
De bevalling komt daardoor (de shock) te vroeg op gang en ze verliest ook haar baby.
In het verhaal word je meegenomen in haar verdriet en hoe ze eruit kruipt door middel van oude kalenders die ze vindt van de vorige bewoonster van het huis (een oudere dame, ook weduwe net als zij) de kalenders bevatten allerlei notities van tips en ‘to do’ voor haar moestuin tot recepten
De kalenders geven haar kracht en steun, waardoor ze energie krijgt om de moestuin weer in ere te herstellen. En het tuinieren geeft haar weer nieuwe energie om uit haar verdriet te op te krabbelen. Uiteindelijk creëert ze ook een plek in de tuin (de heilige den) die ze gebruikt om te rouwen en met haar overleden man te praten.
Het verhaal is in de basis niet slecht maar komt soms wat geknutseld en amateuristisch over.
Ook vind ik het wat oppervlakkig en ongeloofwaardig.
De mensen om haar heen zijn blijkbaar alleen haar schoonouders, haar zwager (de broer van haar man) met z’n vrouw en met haar moeder heeft ze een slechte band, die woont op het eiland Réunion en komt in het verhaal één keer naar het huisje, wat beter gaat dan ze vooraf had bedacht. Dan wordt ze goed bevriend met de dochter van de overleden vrouw. Waar ze uiteindelijk een bedrijfje mee begint om sieraden mee te verkopen die ze van bloemen uit haar moestuin maakt.
Wat ik mij een beetje onrealistisch overkwam, was dat als je in je 30 bent, je op z’n minst een paar vriendinnen hebt en collega’s lijkt me.
In ieder geval, kan ik ‘Al het blauw van de hemel’ van harte aanbevelen. Het is zelfs een van de beste boeken die ik recentelijk heb gelezen. Maar ‘De dagen die komen’ vond ik jammer genoeg teleurstellend.
0
Reageer op deze recensie