Ingetogen verhaal met een boodschap

Leven, hoe doe je dat? Dat is een belangrijke vraag die centraal staat in Daan & Nadia van Esther Walraven. De zeventienjarige Daan en vijftienjarige Nadia ontmoeten elkaar op een keerpunt in hun leven. Terwijl het lichaam van Daan hem in de steek door zijn hersentumor en hij moet vechten voor zijn leven heeft Nadia er bewust een einde aan willen maken. Vanwege haar dominante moeder, afwezige vader en onbetrouwbare oom is ze zelfdestructief. Ze lijken elkaars uitersten, maar vanaf het moment dat ze elkaar toevallig ontmoeten in het ziekenhuis ontstaat er iets kleins, iets voorzichtigs. Ze zoeken elkaars gezelschap op. Omdat ze de pijn, de zichtbare maar ook de onzichtbare, met elkaar delen.

Daan was voordat hij ziek werd sportief, spontaan, speelde in een band en was altijd in goed gezelschap. De ontdekking van zijn hersentumor gooit ook zijn plannen om na het examen te gaan studeren overhoop. Hij wil niets liever dan zich weer normaal te voelen. Daar zijn Daan en Nadia gelijk in. Nadia is een teruggetrokken meisje dat het niet makkelijk heeft thuis, er is niemand die ze kan vertrouwen. Niemand, behalve Daan, maar hem vertrouwen heeft tijd nodig.

Beide hoofdpersonen worstelen met aspecten van opgroeien waar veel lezers zich in zullen herkennen. Het zoeken naar je plaats in de wereld, leren vertrouwen op jezelf, je eigen gevoelens en oordeel.

De personages van Daan en Nadia worden helder opgevoerd, maar overtuigen niet overal. Waar de figuur van Daan sterk neergezet wordt en je zijn kwaadheid vanwege zijn ziekte goed kunt voelen, blijft Nadia’s personage oppervlakkig. De diepgang zit niet in haar omgeving, niet in haar gedachten en zelfs haar gevoelens worden soms onhandig geformuleerd. Wanneer het aankomt op de verliefdheid van Nadia wordt er meerdere malen een vergelijking getrokken met een vlinder in een poging haar kwetsbaarheid te benadrukken. ‘Dan valt mijn oog op de woorden onderaan. Liefs, Daan. Mijn hart maakt een sprongetje. In mijn buik kruipt een eenzame vlinder uit zijn cocon.’ Het gebruik van deze beeldspraak is zonde door zijn gekunsteldheid. De kracht ligt van het boek ligt juist in het hele directe taalgebruik. De emotie schuilt bijvoorbeeld in de levenslust van Daan, zijn frustratie om zijn ziekte en hoe die soms wordt doorbroken door de dromen maar ook de dagelijkse beslommeringen van een tiener. Het verhaal van Daan is tastbaar en daarom sterker. Nadia levert een strijd van een andere categorie; haar strijd is psychisch. Het verhaal komt langzaam op gang omdat Nadia zelf meer tijd nodig heeft om haar probleem te omvatten. Toch is de boodschap is niet onduidelijk: zoek hulp bij mensen die je vertrouwt en je zult het krijgen.

Beide personages komen aan het woord en nergens overlappen de verhalen. In sferische grijstinten zijn de hoofdstukken verdeeld, telkens aangeduid met de initiaal van een van de personages. Een ingetogen verhaal over jonge levens die ineens bruut worden doorbroken door traumatische gebeurtenissen. Het leven zoals het is, of zoals het soms ook kan zijn. En hoe dat moet, leven? Dat komt vanzelf als je maar moedig bent en niet opgeeft.