Niet slecht, maar kon pakkender

Het laatste woord heeft alle ingrediënten van een spannende politiethriller: een gruwelijke vondst in het bos, een speurhondenteam, complexe onderlinge verhoudingen, en een hoofdpersoon die niet alleen op zoek is naar de dader, maar ook naar antwoorden op persoonlijk vlak. Toch merkte ik tijdens het lezen dat het boek me niet volledig wist te grijpen – en dat terwijl ik normaal echt een leesmaniak ben. Een goed boek leg ik niet zomaar weg, maar bij deze thriller moest ik mezelf soms echt aanzetten om verder te lezen.

De schrijfstijl is vlot en de hoofdstukken zijn kort, wat het in theorie makkelijk maakt om door te lezen. Toch bleef de echte betrokkenheid voor mij uit. Misschien lag dat aan de fase waarin ik het boek las – een drukke periode met weinig rust – maar ik denk ook dat het verhaal me op de een of andere manier niet volledig wist mee te slepen. De sfeer en setting voelden functioneel, maar misten de intensiteit of beklemming die ik graag ervaar in een thriller. Ook de personages – hoewel interessant in hun dynamiek – kwamen niet allemaal even dichtbij.

Wat wél sterk was, is de thematiek: het schuldgevoel van Lucy, de spanning tussen haar en Jack, en de rol van de speurhond Moss, die een mooie, bijna troostende tegenhanger vormde voor de duistere kant van het verhaal. De ontknoping bood zeker verrassingen, al voelde het einde op sommige punten wat afgeraffeld. Toch wekt het slot genoeg nieuwsgierigheid naar een eventueel vervolg.

Al met al een degelijk begin van een serie, maar voor mij persoonlijk bleef het gevoel van urgentie en meeslependheid achterwege. Wellicht had ik het op een rustiger moment met andere ogen gelezen.