Een attractie

Mijn recensie/mening over ‘Een suikerspin of Liefde en Zwaartekracht’ van Jan P. Meijers

De cover: prachtig en doeltreffend.
De titel(s): ja en ja!
De achterflap: Hier staat een korte en krachtige beschrijving van de hoofdpersonages, Meta, Brent en Lola met hun persoonlijke uitdagingen in een wereld waar de eerste marslanding aanstaande is en ook:

Een suikerspin of Liefde en Zwaartekracht speelt zich af in een verleden dat onze toekomst had kunnen zijn. Het is zowel een verhaal over verlangen en wraak als een pleidooi voor de verbeelding EN verwachting die botst met de werkelijkheid.

Niets is zo waar:

Het eerste hoofdstuk bracht me meteen van de wijs. Nadat ik braaf eerst de achterflap had bestudeerd, begint het boek met de gedachten van James die niet als hoofdpersonage is opgevoerd en een decorstuk van een kermisattractie blijkt te zijn. Een gewaagde zet van de auteur. Je verbeelding moet nog warmlopen en er wordt direct flink aanspraak op gemaakt. Bovendien moet je het vertrouwen in de lezer hebben het boek niet direct dicht te slaan omdat dit niet je ‘genre’ lijkt te zijn.
Wees gerust; James, zijn entourage en de attractie gaan mooi op als decor in het verdere verhaal van de hoofdpersonages, die je weer met de voeten op ‘aarde’ brengen.
Zo’n start maakt meteen duidelijk dat de context waarin het verhaal zich afspeelt - een wereld aan de vooravond van de eerste marslanding en (politiek) verdeeld over ruimtevaart - je vooral ruimte moet laten in je hoofd en vooral niet gaan rationaliseren, de dingen die niet lijken te kunnen er in tijd en plaats gewoon zijn.

Het verhaal:
Meta werkt en woont op de kermis, Brent de ambtenaar is verliefd op Meta en Lola de zure badjuf is op Brent. Zó eenvoudig is het verhaal en daarmee meer dan voldoende om je te laten verleiden naar beantwoording van de grote vraag of en wie het geluk in de liefde zal vinden.
Het leven van Meta is al getekend bij geboorte door een getraumatiseerde moeder en Meta die niet weet wie haar vader is. Zoekende naar liefde stevent ze af op een mogelijk zelfde lot van teleurstelling en pijn. Knap hoe Meijers met weinig poespas een familiedynamiek neerzet en je tegelijkertijd meeneemt in de spanning of Meta deze kan doorbreken.
Brent de ambtenaar bezoekt dagelijks het zwembad dat gelegen is naast het terrein waar de kermis neerstrijkt. Hij kan niet wachten tot de kermis opent en hij de vrouw van zijn dromen, Meta van de suikerspinnenkraam, terug zal zien.


Lola de badjuffrouw herinnert hem dagelijks aan regels waar ook hij zich als vaste gast aan dient te houden.
Alledrie bewegen ze zich in hun eigen wereld. De auteur weet zonder grote woorden ieder hun positie ten opzichte van grote happening , de marslanding en alles wat er met mensen gebeurt, hoe ze zich gedragen bij dat wat impact op eenieder heeft, neer te zetten. Als de schrijver zelf al een boodschap met betrekking tot de actualiteiten heeft willen meegeven dan zou ik die als volgt opvatten: Als het puntje bij paaltje komt zijn (verharde) standpunten er tot ze botsen met de intermenselijke verlangens en zijn we flexibeler en milder ten opzichte van elkaar en onszelf dan dat het lijkt.
De hoofdpersonages stappen in mindere en meerdere mate in elkaars wereld om hun verlangens en dromen na te jagen. Van allen krijg je een volledig beeld, van vooral een persoon moest ik die bijstellen en dat was voor mij persoonlijk de grootste ‘mindfuck’. Dat wil wat zeggen, want deze ‘gewone’ roman kent een aantal momenten waarbij ik me afvroeg of iemand LSD in mijn koffie had laten vallen. Dat dit niet het geval is wordt ook subtiel verklaard en dat nodigt me tevens uit dit boek voor een tweede maal te lezen. Net als een tekenfilm van ‘Dreamworks’ heb ik het idee dat ik bij een volgende rit in deze attractie wat details kan oppikken die ik mogelijk gemist heb. Dat is overigens een compliment uit mijn mond.

Ik geef deze rit 5 sterren. Hoe Jan P. Meijers een verhaal in de kern ‘Hollands’ en ‘eenvoudig’, sterk en compleet kan neerzetten en daarbij alle niveaus van het leven raakt, hij in het verleden actueel is en je als in een kermisattractie soms heen en weer slingert om het dan toch in de details de genoegdoening te vinden …
Het zal misschien niet ieder zijn meug zijn of zoals Lola misschien zou denken: geef mijn raket maar aan fikkie.

Ik zou zeggen, koop dat kaartje, stap in en laat je meevoeren.