Judge a book by it’s cover

You Got This

Doorgaans verwacht je bij een autobiografie het verhaal van een gearriveerd persoon die in de nadagen van succes een blik in zijn of haar leven geeft.
Kim is echter een jonge blom en richt zich ook jonge(re)blommen.
Ze benut haar tot nu nu opgedane levenservaring en ontdekkingsreis als autodidact zijnde met alle - ook levensbepalende- ups- en downs- om te bemoedigen. Grote dromen worden op kleinere podia waar, zoals de grootste die van radio-dj. Andere talenten ontspruiten, krijgen een groter publiek of ander publiek. En dat alles leidt ook tot tevredenheid en geluk.

Vormgeving:
De misschien voor haarzelf wel meest verassende talenten die ze gaandeweg ontdekte, komen zeer goed tot uiting in de vormgeving van haar cover en het boek in zijn geheel.
Het is fris, glamoureus en toch ‘gewoon’, modern, elegant en ook subtiel qua kleurstelling, QR-codes die je o.a. leiden naar passende songs (leuke playlist), video’s en foto’s. In het boek zelf staat ook beeldmateriaal goed passend bij de thema’s. In dit geval zou ik bijna willen zeggen “Judge a book by it’s cover”.

De inhoud:

Ik beperk me hier tot de leeservaring en schrijftechnische kant aangezien de covertekst en flaptekst de lading meer dan prima dekken.

Omdat het vooral gericht is tot het jeugdige publiek liet het me vaak lachen. Zo wordt bijvoorbeeld het cassettebandje en zijn werking uitgelegd. Anderzijds worden dingen kort op elkaar herhaald/uitgelegd, waardoor je, je als lezer misschien niet serieus genoeg genomen voelt. Of dit voor de doelgroep zelf zo geldt weet ik niet.

Het verhaal, de opbouw, de bruggetjes, de boodschap(pen), alles is technisch tot in de puntjes afgedekt. Tegelijkertijd is het van A tot Z beschrijvend, waardoor ik als lezer niet (mee)voel. Heel soms lijkt het meer een portfolio waarbij het zogenoemde ‘name droppen’ het resultaat en trots weergeven, waarbij mist dat je haar onzekerheden voelt. Dat kan tot de misvatting leiden dat dit dé waarde is die ze wil meegeven of het kan afleiden van de boodschap waarvan ik als lezer denk die ze wil meegeven. Heel af en toe doet het mede daarom ook denken aan een “gebruiksaanwijzing” terwijl het juist vaak de onzekerheden en de tegenslagen zijn die haar levenspad en ieders levenspad bepalen. Ze sluit haar boek o.a. af met de conclusie dat ze ratelt bij zenuwen, maar in feite geen prater is. Dat laatste zou wat mij betreft een (volgende) uitdaging kunnen zijn m.b.t. het geschrevene: breng het meer balans door toepassing van “show, don’t tell” -laat zien i.p.v. praten zodat universele gevoelens de lezer pakken als herkenning en ze beklijven bij een volgend moment in hun leven dat omstandigheden en/of de eigen ik je in weg lijken te staan.