Hoeve des doods

Met zijn debuut Het gruwelhuis bracht nieuwkomer Franck Thilliez het lezerspubliek in vervoering. Een nieuwe horrormeester in de trant van Stephen King en Thomas Harris was opgestaan. Wreed, huiveringwekkend en soms bizar. Zijn tweede boek, Schaduw van de Beul, werd dan ook met spanning tegemoet gezien.
Het moet gezegd, Schaduw van de Beul is een waardige opvolger. Hoofdpersoon David Miller, getrouwd met Cathy, heeft een slecht betaalde baan als balsemer in dienst van een begrafenisondernemer. In zijn vrije tijd schrijft hij thrillers. Op een dag krijgt hij van de geheimzinnige en steenrijke invalide Arthur Joffre het aanbod om een roman te schrijven over Beul 125. Deze psychopathische moordenaar vermoordde op gruwelijke wijze jonge vrouwen in het bijzijn van hun kinderen. Hij spaarde de kinderen, maar tatoeëerde een getal op hun hoofden: 101703…101005. De betekenis van de cijfers werd nooit opgehelderd omdat de moordenaar 27 jaar geleden zelfmoord pleegde. David Miller moet het boek over Beul 125 in een maand schrijven in een chalet in het Zwarte Woud. Miller die gefascineerd is door de dood en door de moordenaar, mag alle dossiers inzien die Doffre, volgens eigen zeggen ooit de psycholoog van de Beul, over de zaak heeft. Maar David merkt al snel dat sommige zaken beter verborgen kunnen blijven.
Het knappe van Schaduw van de Beul is dat er al vanaf de allereerste pagina een sluier van geheimzinnigheid en dreigend onheil over de lezer wordt uitgespreid. Een mysterieuze en hysterische Miss Hyde knijpt een duif fijn en stuurt obsessieve dreigmails naar haar grote liefde David. Zij is ook op de hoogte van het feit dat David’s vrouw Cathy zwanger is, ook al weet zij niet dat het kind van Davids beste vriend is en dat Cathy zich wil laten aborteren.
Terwijl de vrouwen worstelen met hun ongemakkelijke gevoelens, wordt David benaderd door de zonderlinge rijkaard Arthur Doffre, een man die gevangen zit in zijn eigen lichaam omdat meerdere lichaamsdelen geamputeerd zijn. Wanneer hij David vraagt om in een boek de wrede Beul 125 tot leven te wekken, voelt de lezer dat de oude man bijbedoelingen heeft, maar welke? Als hij David dan ook nog naar een volstrekt afgezonderd chalet in het Zwarte Woud brengt, een hoeve des doods met een laboratorium dat aandoet als een dodenstad vol vliegen en vlinders, groeit het onbehagen.
Onbehagen is het gevoel dat het gehele boek door overheerst. Er worden een aantal vreemde bijpersonen ten tonele gevoerd en de gegevens uit het dossier van de Beul worden steeds angstaanjagender. We weten en voelen dat het geweld elk ogenblik kan losbarsten. Het afgezonderde chalet met haar lugubere geheimen, experimenten met de dood en vreemde bezoekers werkt als een pressurecooker. De spanning bouwt zich op en op en op en op. David en zijn gezin zijn bang, bang, bang. Totdat de oververhitte spanning als een kokende straal wreedheid de pan uit barst en alles en iedereen meesleept in een dodelijke spiraal van sadisme. Onbehagen wordt pure angst, dreiging wordt geweld. Binnen de besloten en afgebakende ruimte waarin het verhaal zich afspeelt, wordt de angst voor de seriemoordenaar pure horror.
Franck Thilliez heeft met Schaduw van de Beul een vlot verhaal geschreven in de trant van Stephen King. De plot is vrij eenduidig, zonder grote plotwisselingen. Maar dat neemt niet weg dat de lezer toch keer op keer voor verrassingen komt te staan. Het zijn de onaangename verrassingen van de gesloten deur waarachter een man met een bijl klaarstaat, of de onschuldige kinderkamer die een martelkamer blijkt te zijn. De lezer weet meer dan degene die bedreigd wordt. De lezer voelt ook eerder wat er dreigt te gebeuren. Het is een slim psychologisch steekspel dat Thilliez met de lezer speelt. Net als Het gruwelhuis, ook nu weer bloedstollend. Franck Thilliez is een aanwinst voor het genre.