Lezersrecensie
Strikken
De onthulling in De Groene Amsterdammer van 14 september 2017 dat Domenico Starnone Elena Ferrante is, heeft Atlas Contact doen besluiten het boek ‘Strikken’ eerder uit te geven.
‘Strikken’ een verhaal over een verstoorde familierelatie. Een relatie die in principe nooit meer goed zal komen. Na 12 jaar huwelijk wordt Aldo verliefd op een een jongere studente en gaat hij in Rome wonen. Zijn wettige echtgenote blijft achter in Napels met hun 2 kinderen.
Al met de eerste zin heeft de schrijver mijn aandacht: ‘Misschien ben jij het vergeten, waarde heer, maar ik zal je eraan helpen herinneren : ik ben je vrouw’. Het eerste deel ( boek I) is geschreven in briefvorm. Vanda schrijft aan haar man Aldo. Als lezer weet je dat hij haar heeft verlaten voor een jongere vrouw.
Bij het tweede deel ( boek II) wisselt de schrijver van perspectief en maakt een sprong in de tijd. Het is geschreven in de ik perspectief. De ik is een oudere Aldo. Hij en Vanda zijn een bejaard koppel en leven weer samen. Ogenschijnlijk gelukkig. Wederom heeft de schrijver mijn aandacht. Want: hoe zijn ze weer samen gekomen? En wanneer? In het tweede deel worden beide vragen beantwoord. Ingenieus speelt Starnone met de taal. Zoals je in het eerste deel de aanleiding leest, lees je in dit tweede deel wat de beweegredenen zijn geweest van Aldo om haar te verlaten en uiteindelijk zijn drijfveren om weer terug te keren naar zijn gezin. In het laatste korte deel zijn de kinderen aan het woord, geschreven vanuit het perspectief van de de dochter.
Alle drie de delen gaan feitelijk over die ene ingrijpende periode dat pa het gezin heeft verlaten. Een ieder heeft die tijd op een andere manier beleefd. Een prachtig verhaal met verschillende laagjes in het verhaal om te ontdekken. Zoals bijvoorbeeld het woord Strikken. Het komt in de letterlijke betekenis voor maar ook suggestief. Een verhaal om aandachtig te lezen en later voor een tweede keer. Er valt zoveelste moois in Strikken te ontdekken. En het zou mooi zijn dat naar aanleiding van dit boek, meerdere boeken van Starnone worden vertaald.
‘Strikken’ een verhaal over een verstoorde familierelatie. Een relatie die in principe nooit meer goed zal komen. Na 12 jaar huwelijk wordt Aldo verliefd op een een jongere studente en gaat hij in Rome wonen. Zijn wettige echtgenote blijft achter in Napels met hun 2 kinderen.
Al met de eerste zin heeft de schrijver mijn aandacht: ‘Misschien ben jij het vergeten, waarde heer, maar ik zal je eraan helpen herinneren : ik ben je vrouw’. Het eerste deel ( boek I) is geschreven in briefvorm. Vanda schrijft aan haar man Aldo. Als lezer weet je dat hij haar heeft verlaten voor een jongere vrouw.
Bij het tweede deel ( boek II) wisselt de schrijver van perspectief en maakt een sprong in de tijd. Het is geschreven in de ik perspectief. De ik is een oudere Aldo. Hij en Vanda zijn een bejaard koppel en leven weer samen. Ogenschijnlijk gelukkig. Wederom heeft de schrijver mijn aandacht. Want: hoe zijn ze weer samen gekomen? En wanneer? In het tweede deel worden beide vragen beantwoord. Ingenieus speelt Starnone met de taal. Zoals je in het eerste deel de aanleiding leest, lees je in dit tweede deel wat de beweegredenen zijn geweest van Aldo om haar te verlaten en uiteindelijk zijn drijfveren om weer terug te keren naar zijn gezin. In het laatste korte deel zijn de kinderen aan het woord, geschreven vanuit het perspectief van de de dochter.
Alle drie de delen gaan feitelijk over die ene ingrijpende periode dat pa het gezin heeft verlaten. Een ieder heeft die tijd op een andere manier beleefd. Een prachtig verhaal met verschillende laagjes in het verhaal om te ontdekken. Zoals bijvoorbeeld het woord Strikken. Het komt in de letterlijke betekenis voor maar ook suggestief. Een verhaal om aandachtig te lezen en later voor een tweede keer. Er valt zoveelste moois in Strikken te ontdekken. En het zou mooi zijn dat naar aanleiding van dit boek, meerdere boeken van Starnone worden vertaald.
3
1
Reageer op deze recensie