Met Bloedbruiloft bewijst Ellen Gerretzen dat ze een goede en spannende thriller kan schrijven.

Ellen Gerretzen woont en werkt zowel in Amsterdam en Berlijn als in Spanje. Het zal daarom geen toeval zijn dat in haar thrillerdebuut, Bloedbruiloft een Berlijnse ex-hoofdcommissaris van politie in Spanje terechtkomt. Deze ex-politieman, Wolfgang genaamd, is net met prepensioen gegaan en kijkt er naar uit om de komende jaren een gedeelte van het jaar in Galicië te gaan wonen. Hij hoopt vooral dat het verdriet om de moord op zijn vrouw Claudia dan eindelijk zal slijten.
Zoals het een goede thriller betaamt blijft het vooral bij dit verlangen, want Wolfgang wordt door zijn vriend, de vaak chagrijnige barman, Esteban gevraagd te helpen bij een moordzaak in de Extremadura. De broer van een goede vriendin wordt beschuldigd van moord. De voormalig politieman laat zich overhalen en gaat met hen mee naar hun geboortedorp Dehesas de Aguasantas. Zoals te verwachten valt, wordt Wolfgang met de nodige argwaan en achterdocht ontvangen door de de dorpelingen en de plaatselijke politie. Het is voor hem moeilijk te bepalen wie wel en wie niet te vertrouwen is en wie de waarheid spreekt. Het is een klein dorp waar iedereen elkaar in de gaten houdt. Desondanks hebben velen geheimen die maar beter niet aan het licht kunnen komen. Voordat Wolfgang het in de gaten heeft zit hij er tot zijn nek in en is hij zijn leven niet zeker.
Het is goed te merken dat Ellen Gerretzen de locaties waar het boek zich afspeelt goed kent. Ze geeft veel 'inside information' over de stad Berlijn en beschrijft van dichtbij het dagelijkse dorpsleven dat zich in Spanje vooral in het café afspeelt. Maar ook verschillende wetenswaardigheden over bijvoorbeeld de jamón ibérico, ham van de beroemde varkens met de zwarte hoeven. Soms is dat heel interessant en soms vreselijk saai en overbodig, want het haalt geregeld de vaart uit het verhaal en dat is jammer. Het verhaal op zich is namelijk goed, goed geschreven en spannend. De vriendschap tussen Wolfgang en Esteban komt onder druk te staan, onder andere door de gevoelens die Wolfgang krijgt voor Julia en de jaloezie die dit opwekt bij Esteban. Knap en opvallend dat Gerretzen dit op een haast mannelijke manier weet te beschrijven, feitelijk en zonder al te veel gepsychologiseer. Dit geldt voor het gehele boek. Het verhaal wordt overtuigend vanuit een man verteld. Hij doet niet aan psychologisch geneuzel maar probeert tevergeefs zijn gevoelens weg te stoppen. Met Bloedbruiloft bewijst Ellen Gerretzen dat ze een goede en spannende thriller kan schrijven.
Waarom het boek Bloedbruiloft als titel heeft, blijft overigens een raadsel. Er is nergens sprake van een bruiloft, laat staan een Bloedbruiloft zoals die in 1572 in Frankrijk plaatsvond.