Paar uur genieten van prachtig verhaal

Spoilerwaarschuwing: Lees deze recensie niet als je deel 1 en 2 nog niet hebt gelezen.
De laatste roos van de zomer is het derde deel in de Deverilltrilogie van Santa Montefiore. Het verhaal begon in 1909. Kitty Deverill, haar nichtje Celia Deverill en haar vriendin/dochter van de kokkin Bridie Doyle, waren toen negen jaar oud. Kitty en Bridie woonden in Ballinakelly, een klein plaatsje in Cork aan de Ierse kust. Celia woonde in Londen en kwam in de zomer vaak naar kasteel Deverill, waar hun grootouders woonden. In de woelige jaren van de Eerste Wereldoorlog en de daarna volgende Ierse onafhankelijkheidsstrijd bleek hun vriendschap niet bestand tegen moeilijke tijden en de tegenovergestelde posities in deze conflicten.
De drie vrouwen verliezen elkaar letterlijk uit het oog als Bridie naar Amerika vertrekt. Kitty zal altijd in Ballinakelly bij het kasteel blijven wonen. Celia vertrekt in de jaren ’30, na het overlijden van haar vader naar Zuid-Afrika.

De oorlogsjaren

Het laatste stuk van de Deverill-trilogie begint in 1939. Kitty woont met haar man Robert, hun dochter Florence en JP, de bastaardzoon van Bertie Deverill, Kitty’s vader en Bridie in Ballinakelly. Jack O’Leary, haar vroegere geliefde, die nooit uit haar gedachten is geweest, is teruggekeerd uit Amerika, en heeft zijn oude werk als dierenarts weer opgepakt. Tot Kitty’s verbazing blijkt hij getrouwd te zijn en drie kinderen te hebben.
Zijn oudste dochter Alana valt als een blok op JP en het maakt haar niet uit dat zij 11 is en hij 17. Het jaar daarna neemt hij dienst bij de RAF als oorlogsvlieger om Engeland te beschermen tegen de Duitse luchtaanvallen. Alana en hij beginnen een briefwisseling die hem onverwacht veel steun geeft op de moeilijke momenten.

Bridie

Bridie is als een gefortuneerde vrouw teruggekeerd uit Amerika. Haar eerste man was miljonair en liet zijn fortuin aan haar na toen hij stierf. Van het geld heeft ze kasteel Deverill gekocht. Samen met haar tweede man, hun verwende zoontje en haar vriendin met haar man, Bridie’s broer en hun kinderen gaat ze in het kasteel wonen waar haar moeder eens kokkin was. Niemand durft Bridie te vertellen wat haar man, die naar eigen zeggen een Italiaanse prins is, allemaal uitspookt met de meisjes uit het dorp en de omgeving.

De jonge Martha Wallace is met haar nanny, mevrouw Goodwin, vanuit Amerika naar Ierland gereisd om haar moeder te vinden. Op het geboortecertificaat staat de naam van haar moeder, maar klopt dat wel?

Hoe het verder gaat met Kitty, Bridie en Martha en alle andere leden van de families Deverill, Doyle en O’Leary tijdens de oorlogsjaren en de periode daarna én hoe het kwam dat de familie Deverill in de 17e eeuw werd vervloekt, lees je in dit verrukkelijke boek.

Familiegeschiedenis

Net als in de vorige twee delen zijn de verhaallijnen kunstig met elkaar vervlochten tot een prachtig patroon. Santa Montefiore brengt niet alleen de personages tot leven, maar laat ook het Ierland van de eerste helft van de 20e eeuw herleven. Tijdens het lezen voel je bijna de regen zachtjes op je huid. Je hoort de zee ruizen. Je ziet de groene velden, het kasteel en het weidse uitzicht over de zee.

De laatste roos van de zomer is het slot van een meeslepende familiegeschiedenis. Santa Montefiore laat het leven zien zoals het is, met mooie momenten. Ook is er ruimte voor het verdriet als er bijvoorbeeld een familielid overlijdt en de zorgen om familieleden die ver weg zijn. Prachtig zijn haar schetsen van relaties, niet alleen de huwelijken maar ook de ouder-kindrelaties.

Santa Montefiore schrijft mooi maar doet niet aan mooischrijverij. Geen overbodige opsmuk, wel mooie beschrijvingen van mensen en landschappen. Het is geen Literatuur, hetgeen ook niet het doel is van dit boek. Dat is eerder ontspanning, even een paar uur genieten van een prachtig verhaal dat ook nog eens goed is opgeschreven.

Titel

Het is een raadsel waarom dit boek De laatste roos van de zomer heet. In het verhaal is er nergens sprake van een roos, laat staan een laatste roos in een bepaalde zomer. De Engelse titel is The last secret of the Deverills. Waarschijnlijk klinkt Het laatste geheim van de Deverills net iets te veel thrillerachtig en is daarom voor deze nietszeggende titel gekozen. Jammer! De titel van het tweede deel was ook al geen succes. In dit deel werd er verwezen naar een bloeiende rododendron, die ondanks de titel, Als de rododendron bloeit, echter geen rol speelde in het tweede deel. De Engelse titel hiervan was Songs of Love and War, hetgeen veel beter de lading dekt.

Bovennatuurlijk

Het bovennatuurlijke speelt zoals in alle boeken van Santa Montefiore een natuurlijke rol in het verhaal. In een interview vertelde ze hierover: “Ik ben al mijn hele leven paranormaal begaafd. Ik heb in veel van mijn boeken geschreven over de spirituele kant van het leven. Leven na de dood is voor mij net zo belangrijk als leven tijdens het leven! Ze zijn beide deel van onze ervaringen, dus voor mij is het vanzelfsprekend om hier over te schrijven.”

Maggie O’Leary

In de vorige delen vertelde Montefiore tussen de bedrijven door al over Maggie O’Leary en haar conflict met de eerste Lord Deverill. Nu wordt eindelijk uit de doeken gedaan wat er precies is gebeurd in de 17e eeuw en waarom Maggie O’Leary de Deverills toen heeft vervloekt. Je kunt niet anders dan Maggie gelijk geven, als je het hele verhaal kent. Haar verhaal is een prachtig en essentieel onderdeel van de complete kroniek.

Slot

Een familiegeschiedenis is in feite nooit afgelopen. Het verhaal kan altijd door blijven gaan. Zo zou er nog veel meer verteld kunnen worden over de levens van JP, Alana, Martha en Leopoldo. Helaas heeft Santa Montefiore ervoor gekozen om het bij drie boeken over de Deverills te laten en heeft ze een paar belangrijke verhaallijnen duidelijk afgerond.
Hopelijk heeft ze de smaak te pakken gekregen van het schrijven van familiekronieken in trilogievorm en volgen er meer.