Ruwe bolster

blanke pit ,Auteur Pim Faber en hoofdpersoon Max Muizelaar in Dwaalgast lijken hetzelfde type man te zijn: ruwe bolster, blanke pit. Beide mannen hebben veel van de wereld gezien, zowel mooie zaken als dingen die het daglicht niet verdragen. Ook hebben ze alle twee in meerdere opzichten een ruwe bolster, wat betreft uiterlijk en taalgebruik. Dat laatste was wel even wennen bij het lezen van Dwaalgast. Op z'n zachtst gezegd is het nogal grof.
De blanke pit toont zich bij Pim Faber in zijn werk als verslaggever voor het tv-programma Vermist. Hij zette alles op alles om achter het lot van vermiste mensen te komen. Zijn speurtochten voerden hem over de gehele wereld. Bij Max Muizelaar is het niet veel anders. Hij blijft in Dwaalgast onvermoeibaar zoeken naar de 7-jarige Bobbie Dorenbosch, zoontje van een vriendin van Max. Zelfs als de politie hem zegt zijn onderzoek te staken, gaat hij gewoon door.
Max Muizelaar is een voormalig zeeman, die op het terrein van een jachthaven een zeemanskroeg annex restaurant en een winkel in scheepsartikelen heeft. Hij runt zijn zaken samen met een Chinese vriend met wie hij de wereldzeeën heeft bevaren. Bij zijn zoektocht naar Bobbie wordt Max bijgestaan door deze Chinese zakenpartner, zijn familie en een vage jonge junk met geweten. Wat volgt is een adembenemende race tegen de klok. Zijn ze op tijd om Bobbie's leven te redden? De spanning wordt verhoogd door korte stukjes tussendoor van de kidnapper van Bobbie en van Bobbie zelf.
Dwaalgast is rauw en goed geschreven. Een echte mannenthriller, zonder overbodige poespas of fijngevoeligheid. Wel jammer dat op ongeveer driekwart van het boek het voor de lezer duidelijk is wie de dader is. Dat haalt veel van de zorgvuldig opgebouwde spanning weg. Blijft nog over of Bobbie gevonden gaat worden en of hij dan in leven is of niet. In de allerlaatste alinea heeft Pim Faber nog een verrassende uitsmijter, die de lezer met een tevreden gevoel achterlaat.