Een prachtige, bloedstollende thriller

Hemeldal klinkt als een paradijselijk vakantieoord. Het is echter een bijzondere psychiatrische kliniek in een geïsoleerd bergdal in Zwitserland en de titel van het gelijknamige boek van de Zweedse thrillerauteur Marie Hermanson.

Daniel Brant komt vanuit Zweden naar Hemeldal om een bezoek te brengen aan zijn tweelingbroer Max, die is opgenomen in het herstellingsoord, zoals Max het noemt. Max is voor zijn doen zeer gastvrij en laat enthousiast de omgeving zien aan Daniel. Al snel blijkt waarom. Max wil graag een paar dagen ruilen met Daniel omdat hij in de buitenwereld een klusje moet opknappen dat alleen hij kan uitvoeren. Voordat Daniel ja of nee kan zeggen, is Max verdwenen en is Daniel opgesloten in Hemeldal. Hij ontdekt waarvoor de kliniek dient en wie de andere gasten in werkelijkheid zijn. En dan moet het ergste nog komen voor Daniel. Niemand gelooft namelijk dat hij Daniel is en niet Max. Het ziet ernaar uit dat zijn verblijf in Hemeldal eeuwig gaat duren.

Jammer van de lange inleiding met uitgebreide, langdradige uitleg over de bijzondere jeugd van de tweelingbroers. Het verhaal komt hierdoor moeizaam op gang. Net op het punt dat je teleurgesteld het boek wilt wegleggen, komt er eindelijk vaart in het verhaal. En hoe! Tijd om op adem te komen is er nauwelijks meer, want je wilt enkel nog doorlezen tot het boek uit is. Desnoods tot midden in de nacht.

Marie Hermanson weet de spanning hoog te houden, vanaf het omslagpunt tot letterlijk de laatste bladzijde. De definitieve ontknoping staat pas in de allerlaatste alinea, die zich enkel met ingehouden adem laat lezen, zo spannend is het. Marie Hermanson beschrijft de ‘gasten’ van Hemeldal zo goed dat de koude rillingen geregeld over de rug lopen, vanwege de onderhuidse spanning die ze met de beschrijvingen oproept. De hobby’s die sommigen hebben, lijken in eerste instantie onschuldig, tot Daniel het hele verhaal hoort. Dan komen de gruwelverhalen naar voren.

De opsluiting van Daniel in het geïsoleerde Hemeldal geeft het boek een beklemmende, claustrofobische sfeer. Deze gevoelens komen niet alleen voort uit de omgeving, die van alles en iedereen is afgesloten, maar worden ook veroorzaakt door het feit dat het voor Daniel en de lezer lange tijd niet duidelijk is wie wel en wie niet te vertrouwen is. Niet iedereen heeft in Hemeldal de rol die men zegt of lijkt te hebben. Goed en kwaad wordt gevonden onder zowel gasten, als onder dokters en andere hulpverleners.

Kortom, het is even doorbijten in Hemeldal, maar de lezer die dit doet zal ruimschoots beloond worden met een prachtige, bloedstollende thriller, die heerlijk gemeen onder de huid kruipt en doet nadenken over het nut van psychiatrie.