Is er dan iets positiefs te melden over het boek? Nee. Het is niet spannend

niet goed geschreven, geen goed verhaal. ,Mortuarium van Patricia Cornwell is het achttiende deel in haar serie over patholoog-anatoom Kay Scarpetta. In eerdere delen werkte Kay Scarpetta als hoofd van de forensische pathologische dienst in Richmond, Virginia. Daar loste zij samen met politie-inspecteur Pete Marino moeilijke en vaak gruwelijke moordzaken op. Haar nichtje Lucy sprong bij als het technisch lastig werd of er computers nodig waren. Kay had een ingewikkelde relatie met (voormalig)FBI man Benton Wesley. Het waren rechttoe rechtaan geschreven thrillers, over het algemeen spannend, voorzien van een goede plot en een vlotte schrijfstijl. Ze vielen onder meer op omdat ze geschreven zijn in een tijd dat vrouwen in thrillers alleen in bijrollen voorkwamen als hulpeloos slachtoffer. Er waren begin jaren '90 nauwelijks thrillers met een vrouwelijke hoofdpersoon in een rol die er toe deed. Inmiddels is er het een en ander veranderd. Meer en meer goede spannende thrillers worden door vrouwen geschreven of hebben een vrouwelijke hoofdpersoon. Ook de thrillers van Patricia Cornwell zijn veranderd. Helaas niet ten goede.
In Mortuarium werkt Kay Scarpetta niet meer in Richmond, Virginia. Bij aanvang van het boek zit haar werk in een mortuarium op de legerbasis Dover in Amerika er op. Ze heeft hier autopsies gedaan op gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Intussen gaat het bij, het door haar opgezette, instituut CFC (pas helemaal aan het einde wordt verteld waar deze letters voor staan) in New England niet goed. Haar plaatsvervanger heeft er met de pet naar gegooid en is spoorloos verdwenen. Een zesjarig jongetje is op gruwelijke wijze vermoord. Degene die de moord bekent kan de moord niet gepleegd hebben. In het mortuarium ligt een lijk waar bloed uit stroomt. Twee raadsels waar niet alleen Kay Scarpetta graag een antwoord op wil hebben. Ook het leger, FBI en een geheimzinnig onderzoeksinstituut zouden deze zaken graag opgelost willen hebben. Kay Scarpetta is in Mortuarium paranoïde geworden. Overal ziet ze spoken, heeft ze het idee dat iedereen achter haar aan zit, dat er informatie bij haar weggehouden wordt en weet ze niet of ze de mensen om haar heen wel kan vertrouwen. Ze is erg bang dat haar geheim, iets dat heel lang geleden in Zuid-Afrika gebeurde, openbaar wordt.
Het gevolg is een warrig, nauwelijks leesbaar boek, omdat het boek vanuit Kay in de ik-vorm is geschreven. Onnodig lange zinnen van 4, 5 regels lang, met ingewikkelde bijzinnen maken het er niet beter op. Het zou kunnen dat Patricia Cornwell op deze manier de gekte in het hoofd van Kay Scarpetta duidelijk wilde maken voor de lezer. Daar is ze dan goed in geslaagd. In het andere geval was het beter geweest als het boek strakker geredigeerd was en veel bijzaken waren geschrapt. Veel zaken blijven maar terugkomen in het boek. Zoals bijvoorbeeld het geheim uit Zuid-Afrika, de reden waarom Kay Scarpetta Jack Fielding de hand boven het hoofd blijft houden en haar kwakkelende relatie met Benton Wesley. Naarmate het boek vorderde, riep het steeds meer irritatie op. Wat een gezeur en gezever.
Is er dan iets positiefs te melden over het boek? Nee. Het is niet spannend, niet goed geschreven, geen goed verhaal. Het zou beter zijn als Patricia Cornwell een punt zou zetten achter de Kay Scarpetta serie en een andere weg zou inslaan. Iets wat ze na Eindstation eigenlijk al had moeten doen. Dat boek was een mooi einde geweest van de serie. Stoppen op het hoogtepunt, in plaats van uitmelken tot het niet meer leesbaar is.