Slordig, ontelbaar veel fouten, oubollig

Vanaf 2008 verschijnt in Nijmegen jaarlijks een thriller waarin de Vierdaagse centraal staat. In 2013 viel die eer te beurt aan Tjeerd Langstraat. Vlak voor de Vierdaagse van start ging, verscheen Villa Gladiola.

Ruim dertig jaar geleden vond rechercheur Vos de dichter Johan Maenhout meer dood dan levend op de oever van de Waal. Op Maenhouts rug waren wonden in een soort patroon te zien. Hij heeft nooit willen of kunnen vertellen wat er met hem was gebeurd.
De laatste drie jaar verdween ieder jaar een jonge vrouw tijdens het eindfeest van de Vierdaagse. Vos werkt nog steeds bij de Nijmeegse recherche en ziet op het rug van het laatst gevonden slachtoffer hetzelfde patroon als destijds bij Maenhout.
Tijdens zijn onderzoek naar een mogelijk verband tussen beide zaken wordt hij van alle kanten tegengewerkt. Iemand probeert hem aan te rijden, haalt zijn huis overhoop en spijkert een dode kat tegen de muur in zijn huis. Zelfs zijn eigen baas, commissaris De Vries, lijkt niet op zijn hand te zijn en haalt hem van de zaak. Het belemmert Vos niet om zijn onderzoek voort te zetten en de onderste steen boven te halen, al is de prijs die hij er moet voor betalen hoog.

Afgezien van het feit dat ongeveer halverwege het verhaal al duidelijk is wie de dader is, had Villa Gladiola  een redelijke thriller kunnen worden. Het verhaal zelf bevat voldoende spanning en vaart en de personages kunnen er min of meer mee door. Het kostte echter moeite om het boek uit te lezen vanwege het slechte taalgebruik en de taal- en opmaakfouten. Naarmate het boek vorderde ging dat steeds meer storen.

Villa Gladiola  maakt een slordig afgewerkte indruk, alsof het boek rechtstreeks van de auteur naar de drukpersen is gegaan zonder tussenkomst van een redacteur. Het verhaal bevat ontelbaar veel zetfouten, taalfouten, verhaspelingen van uitdrukkingen, dubbele spaties en clichématig, soms zelfs oubollig taalgebruik. Een kleine greep ter illustratie:
‘Hij zag pips’, ‘hij keek verbouwereerd’, ‘hij liet het de revue passeren’ zijn uitdrukkingen die het halverwege de vorige eeuw prima deden, maar nu oubollig klinken, zeker in een boek dat zich in 2012 afspeelt. 

De Turkse eigenaar van een Italiaans restaurant ‘amigo’ laten zeggen om aan te tonen dat hij zijn talen spreekt is ronduit slordig. Google Translate geeft binnen enkele seconden het correcte ‘amico’. 

Vos heeft iets heel unieks gezien, want er was niet alleen een kat aan zijn muur gespijkerd. ‘Geen gezeik, geen moorden en katten aan je muur.’

Daarnaast heeft oud-rechercheur Geurkens iets kostbaars in het bejaardenhuis, namelijk een zilveren aanrecht.

Een mooi voorbeeld van een verhaspelde uitdrukking is ‘de zenuwen gierden door de buik’. Het boek staat bol van clichés zoals ‘de dampende kop koffie’ en overbodige bijvoeglijke naamwoorden, denk hierbij aan ‘de deftig opgestoken knot’.

Normaal gesproken zou taalgebruik en stijl niet zoveel aandacht moeten hebben in een recensie over een thriller. In dit geval zijn alle fouten en slordigheden zo nadrukkelijk aanwezig dat die er voor zorgden dat het uitlezen van dit boek een verplichting was, en geen plezier meer gaf.

Jammer want het idee achter de Vierdaagse-thriller is leuk. Ieder jaar een nieuwe verrassende thriller. Hopelijk stelt de Vierdaagse-thriller van volgend jaar niet teleur.