Lezersrecensie
Thriller wordt slasher (2.5*)
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Ararat heeft de ingrediënten voor een avontuurlijke thriller: een archeologische vondst, een afgelegen locatie, barre weersomstandigheden en een bovennatuurlijk mysterie. Het was deze setting die me aantrok en die werkte goed voor dit verhaal. Er zijn meer boeken geschreven over de vondst van de Ark, en ook over demonen, maar de combinatie was op zich wel vernieuwend.
Veel van hetzelfde
Een grote schare mensen is betrokken bij het onderzoek, waarbij het perspectief steeds wisselt. Enkele personages staan wel op de voorgrond, maar alle bijpersonages komen ook aan het woord, met name wanneer de demon zich opdringt. Hierdoor kreeg het verhaal een wat voorspelbaar verloop; steeds als er werd geschreven vanuit de ogen van een minder belangrijk personage, kon je er de duvel op zeggen dat die een aanvaring zou krijgen (met een redelijke kans dat diegene doodgaat).
Door het vele wisselen van de personages is het moeilijk om een band met ze te vormen. De omstandigheden waarin ze zich bevinden laten ook niet de leukste eigenschappen naar voren komen: het gros van de tijd zijn er mensen op elkaar aan het vitten vanwege hun afkomst of religieuze overtuigingen. Er was eigenlijk geen enkel personage dat me wist te raken en dat maakte het boek ook minder spannend: het was niet zo dat ik heel hard zat te duimen dat bepaalde mensen het zouden overleven. Vanaf het moment dat het gevaar bekend is, volgen de actiescènes zich rap op, maar ze zijn wel vaak hetzelfde. Een scherpe spanningsboog ontbrak.
Een horrorcliché
De nadruk lag vooral op het mysterie van het gehoornde lijk, het daardoor veranderende gedrag van de onderzoekers en andere betrokkenen en het zo snel mogelijk willen verlaten van de berg tijdens een sneeuwstorm. De demon is een hele eendimensionale antagonist, ik had graag wat meer willen weten over zijn achtergrond. Dat had het verhaal wellicht wat meer diepgang kunnen geven dan een horrorverhaal met een van lichaam naar lichaam springende demon die enkel ellende wil veroorzaken. Het voelde een beetje als een horrorcliché. Daarnaast wordt er wekenlang onderzoek gedaan naar de Ark, maar komen we helemaal niets te weten over de vondsten die er verder worden gedaan. Na het lezen van het boek is er nog geen antwoord op de vraag hoe de Ark daar beland is, wie de opvarenden waren – er is eigenlijk helemaal geen achtergrondverhaal. Het mysterie wordt niet opgelost en uiteindelijk mondt het verhaal uit in een soort slasher die me aan budget-horrorfilm deed denken. Ararat kon mijn verwachtingen helaas niet waarmaken.
Conclusie
Ararat is een horrorverhaal waarin een mysterieuze vondst centraal staat, maar wat uiteindelijk uitmondt in een soort slasher-verhaal waarbij de mensen met bosjes neervallen. De personages zijn te oppervlakkig uitgewerkt om met ze mee te leven, waardoor het eigenlijk niet uitmaakt wie er neergemaaid wordt. Hoewel er genoeg actie is, raakte ik toch een beetje verveeld en ik vraag me af of dit verhaal niet beter had gewerkt als een novelle. Nu werd er veel ruimte opgevuld met op elkaar lijkende scènes.
Ararat heeft de ingrediënten voor een avontuurlijke thriller: een archeologische vondst, een afgelegen locatie, barre weersomstandigheden en een bovennatuurlijk mysterie. Het was deze setting die me aantrok en die werkte goed voor dit verhaal. Er zijn meer boeken geschreven over de vondst van de Ark, en ook over demonen, maar de combinatie was op zich wel vernieuwend.
Veel van hetzelfde
Een grote schare mensen is betrokken bij het onderzoek, waarbij het perspectief steeds wisselt. Enkele personages staan wel op de voorgrond, maar alle bijpersonages komen ook aan het woord, met name wanneer de demon zich opdringt. Hierdoor kreeg het verhaal een wat voorspelbaar verloop; steeds als er werd geschreven vanuit de ogen van een minder belangrijk personage, kon je er de duvel op zeggen dat die een aanvaring zou krijgen (met een redelijke kans dat diegene doodgaat).
Door het vele wisselen van de personages is het moeilijk om een band met ze te vormen. De omstandigheden waarin ze zich bevinden laten ook niet de leukste eigenschappen naar voren komen: het gros van de tijd zijn er mensen op elkaar aan het vitten vanwege hun afkomst of religieuze overtuigingen. Er was eigenlijk geen enkel personage dat me wist te raken en dat maakte het boek ook minder spannend: het was niet zo dat ik heel hard zat te duimen dat bepaalde mensen het zouden overleven. Vanaf het moment dat het gevaar bekend is, volgen de actiescènes zich rap op, maar ze zijn wel vaak hetzelfde. Een scherpe spanningsboog ontbrak.
Een horrorcliché
De nadruk lag vooral op het mysterie van het gehoornde lijk, het daardoor veranderende gedrag van de onderzoekers en andere betrokkenen en het zo snel mogelijk willen verlaten van de berg tijdens een sneeuwstorm. De demon is een hele eendimensionale antagonist, ik had graag wat meer willen weten over zijn achtergrond. Dat had het verhaal wellicht wat meer diepgang kunnen geven dan een horrorverhaal met een van lichaam naar lichaam springende demon die enkel ellende wil veroorzaken. Het voelde een beetje als een horrorcliché. Daarnaast wordt er wekenlang onderzoek gedaan naar de Ark, maar komen we helemaal niets te weten over de vondsten die er verder worden gedaan. Na het lezen van het boek is er nog geen antwoord op de vraag hoe de Ark daar beland is, wie de opvarenden waren – er is eigenlijk helemaal geen achtergrondverhaal. Het mysterie wordt niet opgelost en uiteindelijk mondt het verhaal uit in een soort slasher die me aan budget-horrorfilm deed denken. Ararat kon mijn verwachtingen helaas niet waarmaken.
Conclusie
Ararat is een horrorverhaal waarin een mysterieuze vondst centraal staat, maar wat uiteindelijk uitmondt in een soort slasher-verhaal waarbij de mensen met bosjes neervallen. De personages zijn te oppervlakkig uitgewerkt om met ze mee te leven, waardoor het eigenlijk niet uitmaakt wie er neergemaaid wordt. Hoewel er genoeg actie is, raakte ik toch een beetje verveeld en ik vraag me af of dit verhaal niet beter had gewerkt als een novelle. Nu werd er veel ruimte opgevuld met op elkaar lijkende scènes.
1
Reageer op deze recensie
