Lezersrecensie
Veelbelovende start
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Duister: een gevaarlijk gif dat twee bendes creëert
Het verhaal speelt zich af in de stad Fantome. Behalve dat er vroeger magiërs woonden die nu beschermheiligen zijn geworden die nu aanbeden worden in bijvoorbeeld een tempel, wordt er niet echt een duidelijk beeld geschetst van hoe de stad eruitziet. Wel is het duidelijk dat er twee bendes zijn die de stad terroriseren: de Dolken en de Mantels. Moordenaars en dieven. Ze gebruiken een soort gif om hun “ambacht” te kunnen uitoefenen en wat ze Duister noemen. De Dolken consumeren het, waardoor ze schaduwen kunnen vastgrijpen en naar hun hand kunnen zetten, ook kunnen ze door aanraking iemand in tien seconden doden. Daar betalen ze wel een zware prijs voor. De Dolken verwerken het in de mantels, waardoor ze in schaduwen kunnen opgaan en van schaduw naar schaduw kunnen springen en zo vliegensvlug zijn. Ik vond dit concept intrigerend – zeker met de wetenschap dat het duister iemand steeds verder corrumpeert. De auteur heeft rondom het gebruik van Duister een rijke geschiedenis geweven wat de rivaliteit tussen de twee bendes goed verklaart.
Zachtaardige moordenaars
Ransom is een Dolk en dus een moordenaar. Door zijn tragische achtergrond is zijn keuze om een Dolk te zijn te begrijpen. Zijn vrienden kwamen best sympathiek over en ik vond het moeilijker om te begrijpen waarom zij voor dit leven hebben gekozen. Voor een stel moordenaars vond ik ze eigenlijk allemaal veel te zachtaardig en miste ik een bepaalde hardheid die je wel zou verwachten. Later in het boek kwam dat wel, maar dat paste eigenlijk helemaal niet bij het beeld dat ik me al van deze personages had gevormd. Ik vond het ook jammer dat deze personen – die toch heel belangrijk waren voor Ransom – best wel op de achtergrond bleven en soms totaal onbelangrijk voor hem leken.
De vrienden die Seraphine maakte zodra ze zich na de dood van haar moeder bij de Mantels aansloot, kwamen beter uit de verf. Het scheelt natuurlijk dat stelen van de rijken een stuk minder moreel verwerpelijk is dan moorden, waardoor hun aanwezigheid wat natuurlijker voelde. Hun dynamiek was wel leuk en ze vormden samen met Seraphine een leuk team.
Enemies to lovers
De enemies to lovers-verhaallijn vormde een belangrijk deel van het verhaal en was redelijk goed uitgewerkt. Bij aanvang van het verhaal had Seraphine een beste vriend voor wie ze ook gevoelens had, maar dit werd eigenlijk best snel weggewuifd. Hij kwam nog wel een keertje terug met cruciale informatie, maar het voelde alsof hier meer mee gedaan had kunnen worden. Het positieve eraan is dat het love triangle cliché hiermee wel vermeden werd. Tussen Ransom en Seraphine was de overgang van vijanden naar bondgenoten redelijk geloofwaardig. Hun gevoelens ontwikkelden zich ietwat rap, al lieten ze daardoor gelukkig niet meteen alle vijandschap varen. De ontmoetingen bouwden zich verder geloofwaardig op en hun gezamenlijke strijd tegen de monsters die door de stad zwermden, vormden een solide samenwerkingsbasis.
Een niet zo overtuigende machtsstructuur
Aangezien Seraphine zich nauwelijks écht bij de Mantels had aangesloten, waren het vooral Ransoms twijfels over zijn loyaliteit die interessant waren. Bij de Dolken was hij min of meer de opvolger van de leider, al waren daar nog een aantal andere gegadigden voor, zoals zijn beste vriend. Wel was het ongeloofwaardig dat vooral tieners zoveel macht hadden bij een bende die ook voor een groot deel uit volwassenen bestond. Behalve de leider – en antagonist van het verhaal – kwamen deze niet echt in beeld. Aangezien de stad ook nog door een koning geleid werd, vond ik het lastig om alle machtsverhoudingen scherp voor me te zien. Het was me bijvoorbeeld niet echt duidelijk waarom de koning al dat gemoord niet aan banden legde. Misschien dat we in de vervolgdelen wat meer inzicht krijgen in de andere partijen dan de Dolken en Mantels die een sterke invloed op de stad hebben.
Conclusie
De dolk en de vlam is het eerste deel van een fantasyreeks voor de wat oudere Young Adult of romantasy-lezers. Het verhaal bevat een redelijk goed uitgewerkte enemy-to-lovers verhaallijn en een intrigerend magiesysteem in een ietwat mager uitgewerkte wereld. Omdat dit slechts het eerste deel is, is er nog voldoende ruimte om die wereld verder tot leven te laten komen. Het verhaal begint en eindigt spannend, met daartussenin de worstelingen van de personages met de keuzes waartoe ze gedwongen zijn en de mogelijkheden die er zijn om los te komen van het leven dat ze leiden – zij het met het brengen van grote offers. Hoewel sommige verhaalelementen misschien nog wat meer verdieping verdienden, is dit een veelbelovende start van een nieuwe serie.
Duister: een gevaarlijk gif dat twee bendes creëert
Het verhaal speelt zich af in de stad Fantome. Behalve dat er vroeger magiërs woonden die nu beschermheiligen zijn geworden die nu aanbeden worden in bijvoorbeeld een tempel, wordt er niet echt een duidelijk beeld geschetst van hoe de stad eruitziet. Wel is het duidelijk dat er twee bendes zijn die de stad terroriseren: de Dolken en de Mantels. Moordenaars en dieven. Ze gebruiken een soort gif om hun “ambacht” te kunnen uitoefenen en wat ze Duister noemen. De Dolken consumeren het, waardoor ze schaduwen kunnen vastgrijpen en naar hun hand kunnen zetten, ook kunnen ze door aanraking iemand in tien seconden doden. Daar betalen ze wel een zware prijs voor. De Dolken verwerken het in de mantels, waardoor ze in schaduwen kunnen opgaan en van schaduw naar schaduw kunnen springen en zo vliegensvlug zijn. Ik vond dit concept intrigerend – zeker met de wetenschap dat het duister iemand steeds verder corrumpeert. De auteur heeft rondom het gebruik van Duister een rijke geschiedenis geweven wat de rivaliteit tussen de twee bendes goed verklaart.
Zachtaardige moordenaars
Ransom is een Dolk en dus een moordenaar. Door zijn tragische achtergrond is zijn keuze om een Dolk te zijn te begrijpen. Zijn vrienden kwamen best sympathiek over en ik vond het moeilijker om te begrijpen waarom zij voor dit leven hebben gekozen. Voor een stel moordenaars vond ik ze eigenlijk allemaal veel te zachtaardig en miste ik een bepaalde hardheid die je wel zou verwachten. Later in het boek kwam dat wel, maar dat paste eigenlijk helemaal niet bij het beeld dat ik me al van deze personages had gevormd. Ik vond het ook jammer dat deze personen – die toch heel belangrijk waren voor Ransom – best wel op de achtergrond bleven en soms totaal onbelangrijk voor hem leken.
De vrienden die Seraphine maakte zodra ze zich na de dood van haar moeder bij de Mantels aansloot, kwamen beter uit de verf. Het scheelt natuurlijk dat stelen van de rijken een stuk minder moreel verwerpelijk is dan moorden, waardoor hun aanwezigheid wat natuurlijker voelde. Hun dynamiek was wel leuk en ze vormden samen met Seraphine een leuk team.
Enemies to lovers
De enemies to lovers-verhaallijn vormde een belangrijk deel van het verhaal en was redelijk goed uitgewerkt. Bij aanvang van het verhaal had Seraphine een beste vriend voor wie ze ook gevoelens had, maar dit werd eigenlijk best snel weggewuifd. Hij kwam nog wel een keertje terug met cruciale informatie, maar het voelde alsof hier meer mee gedaan had kunnen worden. Het positieve eraan is dat het love triangle cliché hiermee wel vermeden werd. Tussen Ransom en Seraphine was de overgang van vijanden naar bondgenoten redelijk geloofwaardig. Hun gevoelens ontwikkelden zich ietwat rap, al lieten ze daardoor gelukkig niet meteen alle vijandschap varen. De ontmoetingen bouwden zich verder geloofwaardig op en hun gezamenlijke strijd tegen de monsters die door de stad zwermden, vormden een solide samenwerkingsbasis.
Een niet zo overtuigende machtsstructuur
Aangezien Seraphine zich nauwelijks écht bij de Mantels had aangesloten, waren het vooral Ransoms twijfels over zijn loyaliteit die interessant waren. Bij de Dolken was hij min of meer de opvolger van de leider, al waren daar nog een aantal andere gegadigden voor, zoals zijn beste vriend. Wel was het ongeloofwaardig dat vooral tieners zoveel macht hadden bij een bende die ook voor een groot deel uit volwassenen bestond. Behalve de leider – en antagonist van het verhaal – kwamen deze niet echt in beeld. Aangezien de stad ook nog door een koning geleid werd, vond ik het lastig om alle machtsverhoudingen scherp voor me te zien. Het was me bijvoorbeeld niet echt duidelijk waarom de koning al dat gemoord niet aan banden legde. Misschien dat we in de vervolgdelen wat meer inzicht krijgen in de andere partijen dan de Dolken en Mantels die een sterke invloed op de stad hebben.
Conclusie
De dolk en de vlam is het eerste deel van een fantasyreeks voor de wat oudere Young Adult of romantasy-lezers. Het verhaal bevat een redelijk goed uitgewerkte enemy-to-lovers verhaallijn en een intrigerend magiesysteem in een ietwat mager uitgewerkte wereld. Omdat dit slechts het eerste deel is, is er nog voldoende ruimte om die wereld verder tot leven te laten komen. Het verhaal begint en eindigt spannend, met daartussenin de worstelingen van de personages met de keuzes waartoe ze gedwongen zijn en de mogelijkheden die er zijn om los te komen van het leven dat ze leiden – zij het met het brengen van grote offers. Hoewel sommige verhaalelementen misschien nog wat meer verdieping verdienden, is dit een veelbelovende start van een nieuwe serie.
1
Reageer op deze recensie
