Originele ideeën en goed overgebrachte emoties

(Recensie voor Fantasywereld.nl)

Een pakkende, sfeervolle schrijfstijl
Met meer dan twintig titels in het fantastische genre, is Johan Klein Haneveld geen onbekende naam voor wie graag boeken van eigen bodem leest. Zelf las ik al enkele werken van hem (De Krakenvorst, Het denkende woud en Conquistador), waarbij de auteur, zeker in de laatstgenoemde verhalenbundel, al liet zien dat hij over originele ideeën beschikt. De verhalen waren mij toen te kort om me er echt in te kunnen verliezen, dus ik was heel benieuwd of dat bij een iets langer verhaal wel zou gebeuren. De jongen die met geesten sprak zit qua omvang een beetje tussen een novelle en een roman in en is dus ideaal als je eens iets van deze auteur wilt proberen.

Wat ik fijn vind aan Klein Hanevelds schrijfstijl – en wat ook in dit boek het geval was – is zijn pakkende schrijfstijl waarbij hij met weinig woorden de sfeer weet neer te zetten. Zeker in het fantastische genre zijn auteurs soms geneigd om met heel veel woorden hun ideeën, landschappen en personages over te brengen, maar deze auteur verwerkt het in mooie kleine details waardoor het op een hele natuurlijke manier gaat. Er was slechts één scène waarbij ik een beetje een infodumpgevoel had: de hoofdpersoon ziet iets verschrikkelijks, maar pas na het geven van achtergrondinformatie weet je wat ze ziet en wat ze erbij voelt. Omdat dit aan het begin van het verhaal gebeurt, was ik even bang dat dit een patroon zou gaan worden, maar dat was gelukkig niet het geval.

Een verhaal dat niet chronologisch verteld wordt
Opvallend aan dit boek is dat het verhaal niet chronologisch verteld wordt: het begin en het einde van het boek komen met elkaar overeen. Het verhaal draait om drie personen: de zieke Sybol, zijn moeder Ferna en de interplanetair agente Serti die een seriemoordenaar achtervolgt. Het verhaal van Serti verloopt chronologisch, maar de verhaallijn van Sybol en Ferna moet je een beetje in elkaar puzzelen: steeds wordt je een beetje informatie toegediend waarmee je vragen beantwoord worden. Zo weet je dat Sybol een voor de lezer onbekende ziekte heeft, dat hij anders is dan andere kinderen, dat het gezin een geheim met zich meedraagt en dat hun iets verschrikkelijks te wachten staat, maar de nieuwsgierigheid wordt met mondjesmaat gevoed. Deze manier van vertellen werkte goed: alles kwam uiteindelijk mooi bij elkaar en alle vragen werden beantwoord. Tijdens het lezen zelf vond ik de terugblikken soms wel wat irritant, omdat ik liever wilde verder lezen over de ‘hoofdlijn’. Daarbij duurde het soms best wel lang voordat duidelijk werd wanneer een scène zich ongeveer afspeelde.

Originele ideeën
De jongen die met geesten sprak is een origineel verhaal, wat je niet alleen terugziet in de vertelstijl maar ook in de ontknoping. Daar kan ik natuurlijk niets over verklappen, maar ik was goed op het verkeerde been gezet. Ook met dit verhaal heeft Johan Klein Haneveld bewezen dat hij originele ideeën op een compacte en geloofwaardige manier kan uitwerken. Hoewel sciencefiction vaak focust op nieuwe technologieën en het toekomstige wereldbeeld, wist de auteur de gevoelens van de personages ook goed over te brengen. Ik had te doen met de jonge Sybol, die een buitenbeetje is door zijn ziekte, en ook met Ferna, die zo graag wil dat haar zoon gelukkig is en met onmacht geconfronteerd wordt. De verhaallijn van de agent kwam wat minder bij me binnen, hoewel deze wel van belang was om het verhaal mooi rond te maken.

Conclusie
De jongen die met geesten sprak is een toegankelijk geschreven sciencefictionverhaal dat zich niet in een chronologische volgorde afspeelt. Met dit verhaal heeft Johan Klein Haneveld opnieuw bewezen dat hij originele ideeën heeft en deze zonder veel omhaal aan zijn leespubliek kan presenteren, waarbij hij ook de emoties van de personages goed weet over te brengen.