Lezersrecensie
Een tegenvallend vervolg
(2.5/5)
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Een vervolg vol uit de lucht vallende romances
Na het lezen van het eerste boek, was ik eigenlijk verrast dat er nog een tweede deel was. De verhaallijn was afgerond, het enige wat sommige lezers met wat onvrede zou kunnen achterlaten, was het feit dat Kitana en Ecco ondanks hun gevoelens voor hun elkaar besloten trouw te blijven aan hun huidige partners.
Al in de eerste twee hoofdstukken blijkt dat deze relaties niet standhouden. In plaats van dat Kitana toegeeft dat ze gevoelens voor een ander heeft, is het Axar die zich opeens aangetrokken voelt tot een ander en het huwelijk daardoor niet wil voortzetten. Dit zorgde al voor een hele verwarrende start – hoezo heeft Axar opeens gevoelens voor een ander? In het eerste deel waren zijn gevoelens voor Kitana overduidelijk en nu gooit hij opeens alles weg, zonder ook maar een beetje voor haar te vechten? Ik vond het niet geloofwaardig – en helaas was dit een beetje een trend die in het hele boek voorkwam. Maar liefst vier van de bijpersonages worden plotsklaps verliefd (en niet op elkaar), zonder dat er enige ontwikkeling is. Vaak is er nog geen pagina voor nodig om deze gevoelens te laten opkomen.
De twee hoofdpersonages daarentegen, die wél een goede basis hebben en waar gevoelens wél natuurlijk gegroeid zijn, die draaien bijna het hele boek om elkaar heen en om onverklaarbare redenen duurt het steeds dagen voordat ze goed met elkaar kunnen praten of aan een zoen toegeven. Natuurlijk mocht dat niet zonder slag of stoot gaan, dus er vonden ook ruzies plaats – ruzies die allemaal nogal kinderachtig waren. Hoewel ze soms echt wel voor moeilijke keuzes stonden, werd er veel te overdreven op dingen gereageerd. Ook bij de stellen die wat meer op de achtergrond waren, kwamen besluiten soms nogal uit de lucht vallen.
Te veel op zichzelf staande problemen
De personages waren in dit deel dus niet de drijvende kracht. De plot was helaas ook niet zo sterk. Kitana en Ecco komen elkaar door een toevalstreffer in het oerwoud tegen en ondernemen een missie om gemartelde dieren in een andere stadsstaat, Jalthar, te bevrijden. Dit deel van het verhaal stond op de voorgrond en was aardig uitgewerkt. Wel kampte Jalthar met verschillende problemen waar verder niemand iets aan deed. Deze problemen hielden geen verband met elkaar, waardoor het voelde alsof er lukraak elementen waren toegevoegd om spanning te creëren. Dat was eigenlijk niet nodig – het bevrijden van de gemartelde dieren en de scheve machtsverhoudingen waren al genoeg om het verhaal te dragen. Het werd nu juist een beetje chaotisch, er moest opeens zoveel opgelost worden en niet alle verhaallijnen kwamen daardoor goed uit de verf. Ecco werd bijvoorbeeld door visioenen naar deze stad geroepen, maar nu het boek uit is, begrijp ik nog niet echt waarom. Zonder dit element was het verhaal precies hetzelfde verlopen.
Verhaallijnen die nergens toe leidden
Naast deze verhaallijn, volgen we ook de perspectieven van Axar en Yaddi, waardoor we meekrijgen wat er in de stad gebeurt waar Kitana vandaan komt. Dat was niet veel. Er was wat dreiging op de achtergrond en ze focussen vooral op hun nieuw gevonden liefdes. Als lezer hoop je natuurlijk dat dit nog ergens toe leidt, maar beide verhaallijnen eindigen op zo’n manier dat je je afvraagt waarom dit nou aan het boek was toegevoegd. En eigenlijk is dat een beetje hoe ik me over dit hele boek voel. Was dit vervolg wel nodig? Het is duidelijk dat de auteur net als in het vorige boek een actueel thema wilde aansnijden: dierenmishandeling. Dat was inderdaad een aardig ankerpunt van het verhaal, maar het was veel te weinig om hier een onvergetelijk verhaal van te maken.
Conclusie
De jaguargodin wist mij te verrassen door de ongebruikelijke setting en de sympathieke personages. Het was een afgerond verhaal en pas na het lezen kwam ik erachter dat er een vervolg was. Een vervolg waarvan ik mij afvraag of deze wel echt iets toevoegt. De plot zat veel minder goed in elkaar, de personages misten diepgang en de verhaallijnen van Yaddi en Axar hadden weggehaald kunnen worden zonder dat de plot daaronder zou lijden. Zo jammer, want ik vond dit de leukste personages en ze verdienden meer dan deze doodlopende zijspoortjes. Ik denk dat het een veel interessanter boek had kunnen zijn als zij deze keer de hoofdrolspelers waren geweest.
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Een vervolg vol uit de lucht vallende romances
Na het lezen van het eerste boek, was ik eigenlijk verrast dat er nog een tweede deel was. De verhaallijn was afgerond, het enige wat sommige lezers met wat onvrede zou kunnen achterlaten, was het feit dat Kitana en Ecco ondanks hun gevoelens voor hun elkaar besloten trouw te blijven aan hun huidige partners.
Al in de eerste twee hoofdstukken blijkt dat deze relaties niet standhouden. In plaats van dat Kitana toegeeft dat ze gevoelens voor een ander heeft, is het Axar die zich opeens aangetrokken voelt tot een ander en het huwelijk daardoor niet wil voortzetten. Dit zorgde al voor een hele verwarrende start – hoezo heeft Axar opeens gevoelens voor een ander? In het eerste deel waren zijn gevoelens voor Kitana overduidelijk en nu gooit hij opeens alles weg, zonder ook maar een beetje voor haar te vechten? Ik vond het niet geloofwaardig – en helaas was dit een beetje een trend die in het hele boek voorkwam. Maar liefst vier van de bijpersonages worden plotsklaps verliefd (en niet op elkaar), zonder dat er enige ontwikkeling is. Vaak is er nog geen pagina voor nodig om deze gevoelens te laten opkomen.
De twee hoofdpersonages daarentegen, die wél een goede basis hebben en waar gevoelens wél natuurlijk gegroeid zijn, die draaien bijna het hele boek om elkaar heen en om onverklaarbare redenen duurt het steeds dagen voordat ze goed met elkaar kunnen praten of aan een zoen toegeven. Natuurlijk mocht dat niet zonder slag of stoot gaan, dus er vonden ook ruzies plaats – ruzies die allemaal nogal kinderachtig waren. Hoewel ze soms echt wel voor moeilijke keuzes stonden, werd er veel te overdreven op dingen gereageerd. Ook bij de stellen die wat meer op de achtergrond waren, kwamen besluiten soms nogal uit de lucht vallen.
Te veel op zichzelf staande problemen
De personages waren in dit deel dus niet de drijvende kracht. De plot was helaas ook niet zo sterk. Kitana en Ecco komen elkaar door een toevalstreffer in het oerwoud tegen en ondernemen een missie om gemartelde dieren in een andere stadsstaat, Jalthar, te bevrijden. Dit deel van het verhaal stond op de voorgrond en was aardig uitgewerkt. Wel kampte Jalthar met verschillende problemen waar verder niemand iets aan deed. Deze problemen hielden geen verband met elkaar, waardoor het voelde alsof er lukraak elementen waren toegevoegd om spanning te creëren. Dat was eigenlijk niet nodig – het bevrijden van de gemartelde dieren en de scheve machtsverhoudingen waren al genoeg om het verhaal te dragen. Het werd nu juist een beetje chaotisch, er moest opeens zoveel opgelost worden en niet alle verhaallijnen kwamen daardoor goed uit de verf. Ecco werd bijvoorbeeld door visioenen naar deze stad geroepen, maar nu het boek uit is, begrijp ik nog niet echt waarom. Zonder dit element was het verhaal precies hetzelfde verlopen.
Verhaallijnen die nergens toe leidden
Naast deze verhaallijn, volgen we ook de perspectieven van Axar en Yaddi, waardoor we meekrijgen wat er in de stad gebeurt waar Kitana vandaan komt. Dat was niet veel. Er was wat dreiging op de achtergrond en ze focussen vooral op hun nieuw gevonden liefdes. Als lezer hoop je natuurlijk dat dit nog ergens toe leidt, maar beide verhaallijnen eindigen op zo’n manier dat je je afvraagt waarom dit nou aan het boek was toegevoegd. En eigenlijk is dat een beetje hoe ik me over dit hele boek voel. Was dit vervolg wel nodig? Het is duidelijk dat de auteur net als in het vorige boek een actueel thema wilde aansnijden: dierenmishandeling. Dat was inderdaad een aardig ankerpunt van het verhaal, maar het was veel te weinig om hier een onvergetelijk verhaal van te maken.
Conclusie
De jaguargodin wist mij te verrassen door de ongebruikelijke setting en de sympathieke personages. Het was een afgerond verhaal en pas na het lezen kwam ik erachter dat er een vervolg was. Een vervolg waarvan ik mij afvraag of deze wel echt iets toevoegt. De plot zat veel minder goed in elkaar, de personages misten diepgang en de verhaallijnen van Yaddi en Axar hadden weggehaald kunnen worden zonder dat de plot daaronder zou lijden. Zo jammer, want ik vond dit de leukste personages en ze verdienden meer dan deze doodlopende zijspoortjes. Ik denk dat het een veel interessanter boek had kunnen zijn als zij deze keer de hoofdrolspelers waren geweest.
1
Reageer op deze recensie