Lezersrecensie
Ietwat oppervlakkige romantasy (3.5*)
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Een nieuw verhaal in het universum van Koninkrijk der zonden
Het spel der zonden speelt zich in hetzelfde universum af als de Koninkrijk der zonden-trilogie, maar focust zich op een andere prins dan de voorgaande boeken. Het verhaal is te begrijpen zonder dat je de voorgaande delen hebt gelezen, al zijn er wat terugkerende personages die zonder voorkennis wat vlak overkomen. Af en toe worden er gebeurtenissen uit de voorgaande delen samengevat of wordt er kort op teruggeblikt, wat dan een beetje als een infodump voelt. Toch was dit niet zo storend dat dit het leesplezier echt verstoort.
Een mysterieus spel
Het verhaal begint sterk, als Camilla gechanteerd wordt door een man die haar graag tot zijn vrouw wil maken. Daaruit blijkt meteen dat dit geen personage is dat over zich heen laat lopen, hoewel ze zich wel gedraagt op een manier die past bij de maatschappij waarin ze leeft. Prins Afgunst heeft ook een mysterieus entree en de twee hebben in principe wel een interessante dynamiek. Ze wil niet aan zijn eisen tegemoet komen en toont vastberadenheid, tot ze er door de omstandigheden min of meer toe gedwongen wordt.
Een mysterieus spel staat centraal in dit boek, waaraan Afgunst meedoet en waarvoor hij Camilla’s schildertalent nodig heeft. Dit spelelement zorgt voor verrassende wendingen, aangezien Afgunst steeds op zoek is naar nieuwe aanwijzingen. Wel is het duidelijk dat Afgunst een gruwelijke hekel aan de spelleider heeft, waardoor ik me lang afvroeg waarom hij dan meedoet aan het spel en wat nu eigenlijk de prijs is. Pas tegen het einde van het boek worden de precieze beweegredenen uit de doeken gedaan. Zelf vond ik dat laat, het was fijn geweest om de personages al eerder te kunnen doorgronden. Dat gold ook voor andere dingen die voor de lezer geheim werden gehouden, daardoor ontstond er een afstand waardoor toch niet volledig met de personages kon meeleven en zeker in het midden van het boek mijn aandacht verslapte.
Fysieke aantrekkingskracht voert de boventoon
Een tweede reden waardoor het middenstuk wat inzakte, was het constante opspelen van de wellust van de personages. Er leek geen enkel hoofdstuk te zijn waarin ze niet (om de geringste dingen) opgewonden raakten. Ik heb niets tegen een beetje spice, maar ik vind het jammer wanneer het verhaal er een beetje door ondersneeuwt en dat was ook in dit boek het geval. Het is best een lijvig werk – zeshonderd pagina’s – en ik denk dat het zeker honderd pagina’s korter had kunnen zijn. Niet alleen door de spice zelf, ook door de vele herhalende gedachten. Afgunst heeft één regel voor zichzelf: hij deelt slechts één nacht met een vrouw. Dit werd voor mijn gevoel echter wel honderd keer herhaald, waarbij het toch wel duidelijk was dat hij over die regel heen zou stappen. Er leek ook alleen een fysieke aantrekkingskracht tussen de personages te bestaan, waardoor hun relatie nauwelijks diepgang kreeg.
Een lange afwikkeling
Afgunst en Camille zelf zijn redelijk goed uitgewerkt, met name die laatste. De afkomst van Afgunst en de precieze werking van zijn magie werden mij niet helemaal duidelijk, maar ik denk dat dit in de voorgaande trilogie uitgebreid aan bod is geweest. Qua karakters lagen de twee eigenlijk best dicht bij elkaar en vond ik ze niet erg origineel wat ‘moreel grijze personages’ betreft. Wel voert de auteur een paar bijpersonages op die ik wel interessant vond en dat meermaals tot een verrassende wending leidde, al was de impact op de gehele verhaallijn aan de kleine kant. De afwikkeling van het verhaal duurde lang. Er kwamen een paar nieuwe lijntjes, maar het was mij niet duidelijk of dit nog teruggreep op dingen uit de vorige trilogie of dat dit juist een aanloopje was naar het volgende deel. Wat mij betreft was het in geen van beide gevallen nodig en had een wat compacter einde misschien een bevredigender gevoel achtergelaten.
Conclusie
Het spel der zonden is een los te lezen romantasy-verhaal in het universum van Koninkrijk der zonden, waarin Camilla en Afgunst meedoen aan een spel waarvan zowel de motivatie als de prijs lang een mysterie blijven. De personages nemen daarnaast uitgebreid de tijd om elkaar op seksueel vlak te leren kennen, terwijl het er op andere vlakken een beetje bij inschiet en hun relatie daardoor vrij oppervlakkig blijft. Het middenstuk voelt daardoor wat langdradig, hoewel het verhaal voldoende interessante wendingen kent om het toch uit te willen lezen.
Een nieuw verhaal in het universum van Koninkrijk der zonden
Het spel der zonden speelt zich in hetzelfde universum af als de Koninkrijk der zonden-trilogie, maar focust zich op een andere prins dan de voorgaande boeken. Het verhaal is te begrijpen zonder dat je de voorgaande delen hebt gelezen, al zijn er wat terugkerende personages die zonder voorkennis wat vlak overkomen. Af en toe worden er gebeurtenissen uit de voorgaande delen samengevat of wordt er kort op teruggeblikt, wat dan een beetje als een infodump voelt. Toch was dit niet zo storend dat dit het leesplezier echt verstoort.
Een mysterieus spel
Het verhaal begint sterk, als Camilla gechanteerd wordt door een man die haar graag tot zijn vrouw wil maken. Daaruit blijkt meteen dat dit geen personage is dat over zich heen laat lopen, hoewel ze zich wel gedraagt op een manier die past bij de maatschappij waarin ze leeft. Prins Afgunst heeft ook een mysterieus entree en de twee hebben in principe wel een interessante dynamiek. Ze wil niet aan zijn eisen tegemoet komen en toont vastberadenheid, tot ze er door de omstandigheden min of meer toe gedwongen wordt.
Een mysterieus spel staat centraal in dit boek, waaraan Afgunst meedoet en waarvoor hij Camilla’s schildertalent nodig heeft. Dit spelelement zorgt voor verrassende wendingen, aangezien Afgunst steeds op zoek is naar nieuwe aanwijzingen. Wel is het duidelijk dat Afgunst een gruwelijke hekel aan de spelleider heeft, waardoor ik me lang afvroeg waarom hij dan meedoet aan het spel en wat nu eigenlijk de prijs is. Pas tegen het einde van het boek worden de precieze beweegredenen uit de doeken gedaan. Zelf vond ik dat laat, het was fijn geweest om de personages al eerder te kunnen doorgronden. Dat gold ook voor andere dingen die voor de lezer geheim werden gehouden, daardoor ontstond er een afstand waardoor toch niet volledig met de personages kon meeleven en zeker in het midden van het boek mijn aandacht verslapte.
Fysieke aantrekkingskracht voert de boventoon
Een tweede reden waardoor het middenstuk wat inzakte, was het constante opspelen van de wellust van de personages. Er leek geen enkel hoofdstuk te zijn waarin ze niet (om de geringste dingen) opgewonden raakten. Ik heb niets tegen een beetje spice, maar ik vind het jammer wanneer het verhaal er een beetje door ondersneeuwt en dat was ook in dit boek het geval. Het is best een lijvig werk – zeshonderd pagina’s – en ik denk dat het zeker honderd pagina’s korter had kunnen zijn. Niet alleen door de spice zelf, ook door de vele herhalende gedachten. Afgunst heeft één regel voor zichzelf: hij deelt slechts één nacht met een vrouw. Dit werd voor mijn gevoel echter wel honderd keer herhaald, waarbij het toch wel duidelijk was dat hij over die regel heen zou stappen. Er leek ook alleen een fysieke aantrekkingskracht tussen de personages te bestaan, waardoor hun relatie nauwelijks diepgang kreeg.
Een lange afwikkeling
Afgunst en Camille zelf zijn redelijk goed uitgewerkt, met name die laatste. De afkomst van Afgunst en de precieze werking van zijn magie werden mij niet helemaal duidelijk, maar ik denk dat dit in de voorgaande trilogie uitgebreid aan bod is geweest. Qua karakters lagen de twee eigenlijk best dicht bij elkaar en vond ik ze niet erg origineel wat ‘moreel grijze personages’ betreft. Wel voert de auteur een paar bijpersonages op die ik wel interessant vond en dat meermaals tot een verrassende wending leidde, al was de impact op de gehele verhaallijn aan de kleine kant. De afwikkeling van het verhaal duurde lang. Er kwamen een paar nieuwe lijntjes, maar het was mij niet duidelijk of dit nog teruggreep op dingen uit de vorige trilogie of dat dit juist een aanloopje was naar het volgende deel. Wat mij betreft was het in geen van beide gevallen nodig en had een wat compacter einde misschien een bevredigender gevoel achtergelaten.
Conclusie
Het spel der zonden is een los te lezen romantasy-verhaal in het universum van Koninkrijk der zonden, waarin Camilla en Afgunst meedoen aan een spel waarvan zowel de motivatie als de prijs lang een mysterie blijven. De personages nemen daarnaast uitgebreid de tijd om elkaar op seksueel vlak te leren kennen, terwijl het er op andere vlakken een beetje bij inschiet en hun relatie daardoor vrij oppervlakkig blijft. Het middenstuk voelt daardoor wat langdradig, hoewel het verhaal voldoende interessante wendingen kent om het toch uit te willen lezen.
1
Reageer op deze recensie
