Een originele, spannende dark romance waarbij de romance me helaas niet wist te overtuigen

Toen er een oproep werd gedaan voor Lupercalia, heb ik mij gelijk aangemeld. Een dark romance tegen een achtergrond van een lugubere, eeuwenoude traditie, dat klonk als een ontzettend origineel uitgangspunt.

Ik zal heel eerlijk toegeven: het lijkt mij verschrikkelijk moeilijk om een geloofwaardige, echte dark romance te schrijven. Waar de (vaak) mannelijke hoofdpersoon een behoorlijk donkere kant heeft en het andere hoofdpersonage tóch verliefd wordt, zonder dat het meteen op het stockholmsyndroom gaat lijken. Oh, en dan moeten er andersom ook nog gevoelens groeien, natuurlijk.

Als je dat tóch voor elkaar krijgt, wat met veel psychologische diepgang gepaard gaat, dan vind ik dat echt een ongelofelijke prestatie. Hier zoek ik vaak naar als ik dark romance of dark romantasy lees en ik kom het zelden tegen. Ook in Lupercalia niet, helaas. Als ik ergens heel slecht tegen kan, dan is het seksueel overschrijdend gedrag dat het vrouwelijke personage opeens lekker vindt. In sommige situaties zal dat zeker kunnen. Bij sommige personages zit het misschien in hun aard dat ze van BDSM-achtige praktijken houden, maar bij Maddie kreeg ik dat gevoel niet. Haar lichaam zat de eerste keer in vluchtmodus, ze was net mishandeld; ik kon me gewoon niet voorstellen dat ze op dat moment lichamelijk in staat was om überhaupt van een streling te genieten. Voor mij is dat een rode vlag, bijna een teken dat zegt: zolang je een knappe man bent, is het geoorloofd om iemand aan te randen. Dan zal het slachtoffer het wel lekker vinden.

Natuurlijk is dat niet de boodschap die de auteurs wilden communiceren. Later in het boek voelt Maddie zich ook verraden door haar lichaam en kreeg het hele gebeuren wel wat diepgang. Maar ik voelde het niet. Ik vond het niet geloofwaardig. En dat bleef eigenlijk zo in de rest van het boek: haar gevoelens konden me niet overtuigen. Die van Romeo ook niet, overigens. Ik vond zijn omslag vreemd, dat leek zich veel te snel te ontwikkelen. Kortom: ik voelde hun chemie niet.

Gelukkig was het boek verder wél spannend. De band die er tussen de vrouwen onderling ontstond, voelde ik wél. Daar leefde ik wel mee. De opdrachten die ze moesten uitvoeren waren goed uitgewerkt en het hele genootschap werd op een inktzwarte manier neergezet. Het verhaal zat dus goed in elkaar en was spannend.

Voor mij persoonlijk had het alleen beter gewerkt als dit een gewone thriller was geweest, of als Romeo nooit een klootzak was geweest en de meiden meteen had willen helpen. Maar goed, dan heb je dus geen dark romance meer. ;) Ik vermoed dus dat dat de doorsnee dark romance-lezer hier prima van kan genieten. Puur naar het verhaal zelf gekeken, denk ik alleen dat het geloofwaardiger gebracht had kunnen worden als dat romantische subplot geen vereiste was geweest. Dat neemt echt niet weg dat het boek heel lekker wegleest (hulde aan beide dames, het was niet te merken dat het door twee personen was geschreven!) en dat het verhaal absoluut origineel is.