Een krachteloos verhaal

(Recensie voor Fantasywereld.nl)

Geïnspireerd door Rode koningin en De hongerspelen
Powerless is het debuut van Lauren Roberts en het eerste deel van de Powerless-trilogie. De hoofdpersoon Paedyn leeft in een achterbuurt als dievegge en is haar ouders verloren. Ze is dus iemand die haar mannetje wel kan staan en zodoende komt er een moment waarop ze onbedoeld een prins berooft. De situatie deed me erg denken aan de Red Queen van Victoria Aveyard – wat ook kwam doordat Paedyns enige vriendin een buitengewone naaister is, wat we in Rode koningin ook zien. Er zijn verschillende parallellen tussen deze boeken te vinden en Powerless wordt zelfs gepromoot als ‘Red Queen meets The Hunger Games’.

Zelf vond ik Red Queen zo bomvol clichés zitten dat ik het boek niet heb uitgelezen, dus ik hoopte dat Lauren Roberts dat beter zou doen. Helaas was dit niet het geval. Behalve aan Red Queen, doet het verhaal dus ook ontzettend aan de Hongerspelen denken, doordat tieners worden geselecteerd om het tegen elkaar op te nemen in een spel dat door de elite wordt bekeken. De presentatie aan de media, het filmen, de eerste proef die zich afspeelt in een bos met wilde beesten en kandidaten die op elkaar moeten jagen… De originaliteit was ver te zoeken. En dat niet alleen: ik miste de urgentie van het spel. In De Hongerspelen was dit goed met de wereldbouw verweven, maar hier… niet?

Tientallen jaren geleden vond de Pest plaats, waardoor een groot deel van de bevolking stierf en een ander deel bijzondere gaven kreeg. Ook zijn er mensen die geen gave krijgen bij hun geboorte, die Nullen worden genoemd en als veroorzakers van de ziekte worden beschouwd. Zij worden bij ontdekking gedood en iedereen die hen helpt, wordt naar de Schroeivelden gestuurd. De Spelen lijken bedoeld te zijn om dit kantelpunt in de geschiedenis te gedenken – maar het verband ontgaat me. Bloedvergieten als vermaak is niet nieuw – dat zagen we al bij de Romeinse arena’s – maar daar ging het wel altijd om overwonnen vijanden. Om mensen die onder de toeschouwers stonden. Bij deze bloederige spelen worden juist de kinderen van de Elite gekozen – met hier en daar een uitzondering – en het is mij een volslagen raadsel waarom er dan tot bloedvergieten aangemoedigd wordt en waarom de bevolking daar helemaal oké mee is. Al die doden was helemaal niet nodig om de sterkste naar voren te laten komen en het leek enkel bedoeld te zijn om een extra laag drama over het verhaal uit te gieten. De testonderdelen zelf vond ik ook niet spectaculair en waren duidelijk van soortgelijke dystopische verhalen geleend.

Ongeloofwaardige zaken en een langdradige romance
Door de wat zwakke opzet, vond ik het verhaal al niet helemaal overtuigend. Het feit dat Paedyn zo gemakkelijk iedereen kan overtuigen dat ze een helderziende is door een beetje observerend te zijn, vond ik ook niet geloofwaardig. Ik kan begrijpen dat ze daar af en toe mee wegkomt, maar elke keer? Ik had er mijn twijfels bij en aangezien het verbergen van haar nul-zijn een integraal onderdeel van het verhaal vormt, voelde het alsof de auteur zich er wel erg makkelijk vanaf maakte. Helaas bleef het hier niet bij, maar zien we ook tegen het einde een plottwist die geen enkele aanleiding had en die daardoor – wederom – bedoeld lijkt een extra scheut drama zonder dat het écht logisch was.

Wat verder de hoofdlijn vormt is de romance tussen Paedyn en Kai, die negentig procent van de tijd aan het bekvechten zijn. Een paar sarcastische opmerkingen hier en daar zijn leuk, maar dit gíng maar door. Er zitten hele hoofdstukken tussen die je zou kunnen overslaan zonder iets aan karakter- of plotontwikkeling te missen en door al die langdradige stukken tussen de proeven in, voelde het verhaal erg uit balans. Of je personages of een stel leuk vindt is natuurlijk persoonlijk, maar ik vond Paedyn het zoveelste YA-meisje en Kai de zoveelste ‘foute jongen met een goed hart’. Om even bij de clichés te blijven was er natuurlijk ook een driehoeksverhouding, namelijk met de broer van Kai: de kroonprins. Deze lijn vond ik zelf wat interessanter. Omdat dit vooral eenzijdig was en de zogenaamde chemie van de andere twee er zo dik bovenop werd gelegd, kwam dit alleen niet echt van de grond en wist dit me ook niet echt te prikkelen.

Conclusie
Powerless maakte mijn verwachtingen van deze populaire bestseller niet waar. Het verhaal is inderdaad krachteloos, met een magere wereldopbouw, gebrek aan originaliteit en weinig boeiende schrijfstijl. Tel daarbij op dat het boek zo’n vijfhonderd bladzijdes heeft (in een klein lettertype) en het kan een ware worsteling zijn om erdoorheen te komen. Dat was in elk geval wel zo voor mij. Voor wie echter houdt van een focus op (een voorspelbare) romance met hier en daar een klein beetje spanning, of nog niet zoveel dystopische YA gelezen heeft, is Powerless wellicht wel een interessant verhaal.