Lezersrecensie
Een literair horrorverhaal met een poëtische ondertoon
(3.5/5)
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Een literair vampierverhaal
De laatste tijd lijken vampierverhalen weer populairder te worden. De meeste daarvan zijn romantasy, dus het was verfrissend om over dit thema te lezen in een meer literair horrorwerk. Anthonie Holslag heeft een mooie schrijfstijl die hier en daar poëtisch aandoet. Dit gebeurt op een hele natuurlijk wijze, in tegenstelling tot waar het bloemrijke taalgebruik in het literaire genre soms juist wat geforceerd aanvoelt.
“Hoe konden stervelingen ook verdergaan? Het was een vraag die hem steeds vaker bezighield, die hij steeds vaker op de gezichten van andere mensen probeerde te lezen; in de rimpels, de lijnen, de pokdalige littekens, heuvelachtige geschiedenissen die in het gezicht waren geëtst. In alles lag een herinnering, een breuk.”
Vergankelijkheid, neerslachtigheid en passiviteit
Een thema dat in dit boek naar voren komt, is vergankelijkheid. De vampier Sascha die zijn levensverhaal heeft neergepend, is eeuwenoud en ziet alles om zich heen opkomen en vergaan. De wereld verandert constant en hij blijft dezelfde, wat een leegte in hem achterlaat die hij met seksuele uitspattingen en bloedlust probeert op te vullen. Het boek drukt een zekere neerslachtigheid en passiviteit uit: in het eerste deel van zijn leven is Sascha de slaaf van zijn meesteres en daarna is hij een toeschouwer in het leven van een ander – een vrouw door wie hij geobsedeerd raakt, enkel door haar te observeren. Zittend op het dak van een gebouw kijkt hij terug op zijn leven, waardoor je steeds fragmenten ziet. Het verhaal loopt dan ook niet chronologisch en de lezer krijgt steeds een ander stukje van zijn leven en de daarbij behorende worstelingen te zien.
Weinig spanning
Deze passiviteit zorgt ervoor dat het verhaal zelf niet zo spannend is en dat er soms langdradige passages zijn. Overdenkingen herhalingen zich hier en daar – zoals de filosofie over de kracht van woorden, de ledigheid van het bestaan, het vasthouden aan het verleden – wat het verhaal vertraagt. Het is allemaal mooi beschreven, toch had er wat meer vaart in gemogen. Doordat het een literaire horror wordt genoemd en door deze passage op de achterflap “Hoe meer hij leest, des te meer hij beseft dat het verhaal hem op een noodlottig pad probeert te brengen” had ik meer spanning verwacht. De horror zit met name in enkele gruwelijke scènes die een beeld geven van Sascha’s verleden en aanleiding zijn geweest tot ingrijpende keuzes.
Een verhaal met twee lijnen die een beetje uit balans zijn
In vergruisde stemmen zijn eigenlijk twee verhalen met elkaar verweven: dat van de literatuurwetenschapper die het manuscript vindt en het manuscript zelf. Er worden een paar hints gegeven dat de literatuurwetenschapper met bovennatuurlijke zaken te maken krijgt zodra hij het manuscript begint te lezen, maar daarna verdwijnt hij eigenlijk uit beeld en staan er af en toe alleen nog wat auteursnoten van hem. In het laatste deel dat vanuit hem wordt geschreven, wil hij een bezoek afleggen waarvan hij niet denkt terug te keren.
Eigenlijk vond ik dát het meest interessante deel van het boek, maar hoe dat verder verloopt zul je als lezer zelf moeten invullen. Het boek voelt daarom een beetje uit balans. De literatuurwetenschapper is degene die het manuscript tot leven brengt en vervolgens is zijn rol al snel uitgespeeld, terwijl je als lezer het gevoel kreeg dat hij aan het einde zou terugkeren, dat de lijntjes bij elkaar zouden komen. In plaats daarvan blijft het laatste deel in overpeinzingen en gevoelens hangen.
Conclusie
Vergruisde stemmen is een literair horrorverhaal met een poëtische ondertoon, zonder dat het zichzelf in bloemrijke taal verliest. Door het verhaal in de vorm van een door een vampier geschreven manuscript te gieten, heeft het boek een originele insteek. Zowel de literatuuronderzoeker als de vampier spelen een belangrijke rol, al is de balans wat zoek en verdwijnt de eerstgenoemde uiteindelijk vrij abrupt uit beeld. Door de passieve en observerende aard van de vampier is het geen boek dat echt dichtbij komt en onder je huid kruipt, maar zijn vele observaties en beschouwingen geven wel ruimte voor de gelaagdheid die bij het literaire genre past.
(Recensie voor Fantasywereld.nl)
Een literair vampierverhaal
De laatste tijd lijken vampierverhalen weer populairder te worden. De meeste daarvan zijn romantasy, dus het was verfrissend om over dit thema te lezen in een meer literair horrorwerk. Anthonie Holslag heeft een mooie schrijfstijl die hier en daar poëtisch aandoet. Dit gebeurt op een hele natuurlijk wijze, in tegenstelling tot waar het bloemrijke taalgebruik in het literaire genre soms juist wat geforceerd aanvoelt.
“Hoe konden stervelingen ook verdergaan? Het was een vraag die hem steeds vaker bezighield, die hij steeds vaker op de gezichten van andere mensen probeerde te lezen; in de rimpels, de lijnen, de pokdalige littekens, heuvelachtige geschiedenissen die in het gezicht waren geëtst. In alles lag een herinnering, een breuk.”
Vergankelijkheid, neerslachtigheid en passiviteit
Een thema dat in dit boek naar voren komt, is vergankelijkheid. De vampier Sascha die zijn levensverhaal heeft neergepend, is eeuwenoud en ziet alles om zich heen opkomen en vergaan. De wereld verandert constant en hij blijft dezelfde, wat een leegte in hem achterlaat die hij met seksuele uitspattingen en bloedlust probeert op te vullen. Het boek drukt een zekere neerslachtigheid en passiviteit uit: in het eerste deel van zijn leven is Sascha de slaaf van zijn meesteres en daarna is hij een toeschouwer in het leven van een ander – een vrouw door wie hij geobsedeerd raakt, enkel door haar te observeren. Zittend op het dak van een gebouw kijkt hij terug op zijn leven, waardoor je steeds fragmenten ziet. Het verhaal loopt dan ook niet chronologisch en de lezer krijgt steeds een ander stukje van zijn leven en de daarbij behorende worstelingen te zien.
Weinig spanning
Deze passiviteit zorgt ervoor dat het verhaal zelf niet zo spannend is en dat er soms langdradige passages zijn. Overdenkingen herhalingen zich hier en daar – zoals de filosofie over de kracht van woorden, de ledigheid van het bestaan, het vasthouden aan het verleden – wat het verhaal vertraagt. Het is allemaal mooi beschreven, toch had er wat meer vaart in gemogen. Doordat het een literaire horror wordt genoemd en door deze passage op de achterflap “Hoe meer hij leest, des te meer hij beseft dat het verhaal hem op een noodlottig pad probeert te brengen” had ik meer spanning verwacht. De horror zit met name in enkele gruwelijke scènes die een beeld geven van Sascha’s verleden en aanleiding zijn geweest tot ingrijpende keuzes.
Een verhaal met twee lijnen die een beetje uit balans zijn
In vergruisde stemmen zijn eigenlijk twee verhalen met elkaar verweven: dat van de literatuurwetenschapper die het manuscript vindt en het manuscript zelf. Er worden een paar hints gegeven dat de literatuurwetenschapper met bovennatuurlijke zaken te maken krijgt zodra hij het manuscript begint te lezen, maar daarna verdwijnt hij eigenlijk uit beeld en staan er af en toe alleen nog wat auteursnoten van hem. In het laatste deel dat vanuit hem wordt geschreven, wil hij een bezoek afleggen waarvan hij niet denkt terug te keren.
Eigenlijk vond ik dát het meest interessante deel van het boek, maar hoe dat verder verloopt zul je als lezer zelf moeten invullen. Het boek voelt daarom een beetje uit balans. De literatuurwetenschapper is degene die het manuscript tot leven brengt en vervolgens is zijn rol al snel uitgespeeld, terwijl je als lezer het gevoel kreeg dat hij aan het einde zou terugkeren, dat de lijntjes bij elkaar zouden komen. In plaats daarvan blijft het laatste deel in overpeinzingen en gevoelens hangen.
Conclusie
Vergruisde stemmen is een literair horrorverhaal met een poëtische ondertoon, zonder dat het zichzelf in bloemrijke taal verliest. Door het verhaal in de vorm van een door een vampier geschreven manuscript te gieten, heeft het boek een originele insteek. Zowel de literatuuronderzoeker als de vampier spelen een belangrijke rol, al is de balans wat zoek en verdwijnt de eerstgenoemde uiteindelijk vrij abrupt uit beeld. Door de passieve en observerende aard van de vampier is het geen boek dat echt dichtbij komt en onder je huid kruipt, maar zijn vele observaties en beschouwingen geven wel ruimte voor de gelaagdheid die bij het literaire genre past.
1
Reageer op deze recensie
