Engelwater: Een mustread met enkele minpuntjes

​Engelwater werd alweer enige tijd geleden gepubliceerd. Voor het eerst uitgekomen in mei 2013 en geschreven door Mons Kallentoft is deze thriller een boek dat meer van de lezer eist dan de gemiddelde thriller. Niet alleen met betrekking tot de verhaallijn, maar ook met betrekking tot hoe het verhaal is neergezet, zowel inhoudelijk als wat betreft de manier waarop de thriller stilistisch door de Zweedse auteur is vormgegeven.

In Engelwater neemt Kallentoft ons mee naar Linköping (Zweden). Een echtpaar wordt vermoord aangetroffen in hun jacuzzi en hun vijf jaar oude, geadopteerde dochter Ella is spoorloos verdwenen. De zaak is lastig en wordt toegewezen aan Malin Fors. Een zeer goede rechercheur, maar wel één met een alcoholisch en problematisch verleden. Ze moet zich dan ook van haar allerbeste kant laten zien om deze complexe zaak op te lossen.

Naast dat deze thriller een must read is voor de echte thrillerliefhebber, zijn er ook een aantal minpuntjes aan dit verder uitstekende boek. Eén van deze minpuntjes is onder andere de manier waarop de (vele) verschillende perspectieven elkaar in een rap tempo afwisselen. Dit vindt over het algemeen binnen hetzelfde hoofdstuk plaats en zonder ook maar een enkele aanwijzing dat er wordt overgestapt naar een ander karakter. Dit maakt het verhaal, in combinatie met de Zweedse namen en de literaire manier van schrijven, soms wat verwarrend voor de gemiddelde Nederlandse lezer.

Een ander minpuntje is dat het opvallend is hoeveel mensen in een vrij kleine kring, worstelen met dezelfde problematiek, namelijk het niet in staat zijn om zelf kinderen te krijgen. Dit gegeven trekt de lezer een beetje uit het verhaal. Het is iets wat te veel wordt benadrukt zonder dat dit noodzakelijk is. Deze overdaad aan kinderloosheid binnen een relatief kleine kring van mensen, en hun worsteling om wel of niet te adopteren, tast de geloofwaardigheid van het verhaal aan.

Gelukkig wordt dit met de rest van het boek ruimschoots goed gemaakt. Zoals veel thrillers en detectives die zijn geschreven door auteurs uit de Scandinavische landen, bevindt het venijn zich in de staart en in de onderlaag van dat wat geschreven staat. Engelwater is hier geen uitzondering op.

Engelwater neemt de lezer mee op een duistere tocht waarin er angstvallig wordt gezocht naar de waarheid achter de misdaad, maar ook naar de waarheid binnen de verschillende karakters. Een waarheid die niet zomaar als goed of slecht kan worden benoemd. Ongeacht wat deze waarheid ook mag zijn.

Kallentoft maakt gebruik van mooie zinnen en gedachten die de lezer tot aan de laatste pagina uitdagen en meetrekken in een wereld van leugens en bedrog. Dit, ondanks het plot dat zich vrij snel en wat abrupt ontrafelt en waarin weinig ruimte wordt gegeven om te wennen aan de verrassende, maar ook snelle afloop van het verhaal. Deze schuurt hierdoor bijna tegen het onwaarschijnlijke aan, maar blijft door het eerder gelegde, sterke fundament, toch overeind staan.

Uiteindelijk kan de lezer dus tevreden zijn en het boek met een gerust hart sluiten. Niet voor lang, want Engelwater is het eerste deel uit een serie geschreven door Kallentoft. Een serie die bestaat uit de vier elementen: Water, Lucht, Aarde, Vuur. En als Water het voorproefje was, dan kan er alleen maar met veel enthousiasme worden uitgekeken naar het volgende element, dat terugkomt in het vervolg op Engelwater, namelijk Lichthemel. Opnieuw een spannende thriller met rechercheur Malin Fors in de hoofdrol. Lichtwater is inmiddels ook uitgekomen bij uitgeverij Xanders en verkrijgbaar bij de boekhandel.

Over de auteur:
Mons Kallentofts werk is in meer dan 25 talen vertaald en heeft meer dan 1,5 miljoen exemplaren verkocht. Hij groeide op in de Zweedse provinciestad Linköping. Na omzwervingen over de hele wereld keert Kallentoftmet de Malin Fors-serie terug naar zijn geboortestad.

Aantal sterren: 3

Lichthemel is het vervolg op het succesvolle en veelbesproken Engelwater

Inhoud:
De 79-jarige Konrad Karlsson wordt dood aangetroffen in een verzorgingstehuis, hangend aan het snoer van de alarmknop boven zijn bed. Alles wijst op zelfmoord. Malin Fors neemt de zaak op zich en komt er al snel achter dat Konrad geen motief had voor zelfmoord. Haar vermoedens over Konrad worden versterkt door de autopsie. Malin zoekt naar aanwijzingen, maar niets lijkt te kloppen en het bewijs dat wordt verzameld is tegenstrijdig. Wie zou deze man dood willen hebben? En volgen er nog meer moorden?