Poëtisch taalgebruik tilt broeierig maar onherkenbaar verhaal naar boven

We maken in dit boek kennis met Seb, een 17-jarige jongen met licht autistische trekken (hoewel dit niet benoemd wordt) die zijn zielsverwant had gevonden in het 14-jarige meisje Billie. Het boek gaat vooral over het verhaal nadat bij een ongeval met een trampoline Billie in een coma is geraakt en hij haar niet mag bezoeken en waar er amper over gepraat wordt. We leren ook de familie van Seb, zijn ouders, een zusje, een oom en enkele vrienden van hem beter kennen.

Seb sluit zich na het ongeval op in zijn kamer en sluit zich af van de buitenwereld omdat hij alle stresserende prikkels rondom hem moe is. Hij wordt niet voldoende opgevangen na deze traumatische gebeurtenis. Er is een gebrek aan communicatie tussen hem en zijn familie en zijn vrienden, en dan krijgt hij ineens van zijn moeder een airsoft geweer voor zijn verjaardag. Hij trekt er op uit met enkele vrienden die hem trouw zijn gebleven en waarmee hij 'airsoft battles' uitvecht op een verlaten boerderij in de buurt. Die boerderij zelf heeft ook een trieste geschiedenis uit W.O. II achter de rug, waar maar weinigen in de kleine dorps(eiland?) -gemeenschap nog iets van weten.

In het verhaal broeit ongenadig een noodlottig onomkeerbaar einde. Dat krijg je al snel als lezer door. En dit door een gebrek aan communicatie en onvermogen van de personages. Om dit te bereiken wordt het verhaal naar mijn smaak te onlogisch en te ongeloofwaardig of wordt het mij toch zeker te moeilijk gemaakt om echt mee te leven.

De ouders en de oom gaan op een onlogische en te filosofische manier om met hun zoon zonder hem concrete hulp te bieden. Van de ouders kan je dit misschien nog ergens begrijpen. Dat de oom in kwestie wel zeer onzeker overkomt en wel iet of wat ondersteuning wil bieden maar dit niet helemaal tot uiting komt, komt op mij enigszins 'buitenaards' over, alsof hij niet van deze wereld is, hoewel hij de enige is die buiten het dorp in een stad woont en dit eigenlijk het meest zou moeten zijn. De wereld van de nep- en/of airsoftgeweren en -gevechten maakt het hele verhaal dan ook nog eens onherkenbaarder/ontoegankelijker.

De verhaallijn over de boerderij die er bijna als zelfstandig personage is in geslopen, is eigenlijk ook niet echt vloeiend mee in het ganse verhaal opgenomen, en staat precies wat apart van de andere belevenissen van de groep jongens waarmee Seb optrekt.

Wat het boek wel naar boven trekt, is de taal die beeldend en poëtisch is. De delen die handelen over het wedervaren van Billie & Seb samen getuigen van de meest doorleefde momenten en emoties, en zijn best romantisch te noemen. Ivo Victoria is duidelijk getalenteerd qua taalgebruik dat raakt. Als het verhaal en de personages dit nog wat meer hadden gehad, was dit nog een veel sterker boek geweest.