Afkalvende one-trick pony

Een derde boek van Jonas Jonasson, dan ligt herhaling gevaarlijk dicht op de loer. En ja, dat komt dan jammer genoeg ook uit, ook al stelde ik me open voor dit boek en heb ik het toch helemaal gelezen.

Ik kreeg dit boek tijdens een meet & greet die ik gewonnen had met de schrijver en wat andere fans op de Antwerpse boekenbeurs van vorig jaar. Zelfs mét handtekening boeit het me niet bijster. Het verhaal 'pakt' me minder dan dat van de 100-jarige man en het geniale bommenmeisje.

Ok, er zitten weer grappige stukken in, kritiek op ons maatschappijmodel en de politiek, en enkele interessante uitweidingen zoals over de geschiedenis van religie in Zweden, of het gebrek aan privacy ivm persoonlijke & fiscale gegevens in Zweden (waar!), maar dit haalt het niveau echt niet naar boven deze keer.
Het gefilosofeer over en het refereren naar god en Jezus, en wat voor soort ethisch besef je erft van je voorouders, of je goed of slecht bezig bent, enz., vind ik echt ook te vervelend en te vrijblijvend eerlijk gezegd. Dit aspect lijkt er maar zowat doorheen geweven precies.

Het laatste deel van het boek lijkt dan weer enorm afgehaspeld te worden, alsof de vele gebeurtenissen nog sneller op elkaar volgen dan in de vorige delen. Ik betwijfel of ik nog een volgend boek van deze schrijver zal lezen, als ik niet te horen zal krijgen dat het uit een totaal ander vaatje wordt getapt.

Geen aanrader ditmaal!