De Vlaamse koningin van het kortverhaal

In Halleluja voert Annelies Verbeke, één van de ‘grande dames’ van de Vlaams literatuur, ons mee in 15 verschillende kortverhalen, het genre waarin ze echt excelleert. Het is dan inderdaad snel wisselen van setting, en soms heb je spijt dat je snel van een personage moet afscheid nemen, maar de kracht van het verhaal zit ‘em toch vooral in de beknoptheid en de straffe manier waarop Verbeke je opnieuw en opnieuw in een nieuw verhaal introduceert. Soms zijn ze geheel surrealistisch, een bizar droombeeld, en dan weer heel emotioneel maar bovenal telkens verrassend. Verbeke heeft wel een abonnement op personen die niet meer helemaal passen in de hun omringende wereld om eerlijk te zijn.

Het eerste verhaal, Huilbaby, was voor mij direct wel het beste en ook het verhaal met het verrassendste en een intrigerend perspectief waarin een 1-jarige baby eindelijk uitlegt waarom hij zo schreeuwt. De schrijfster schetst echter personages van alle leeftijden, kunnen en kleuren. In twee verschillende verhalen onder de titel Aankomstwijk volgen we migranten in een vreemde stad die hun leven een nieuwe start willen geven maar direct met tegenslagen worden geconfronteerd. Deze geven ook direct een menselijk gelaat aan de actualiteit die door verschillende media op niet aflatende wijze op ons wordt afgevuurd.

Nog een verhaal dat mij goed is bijgebleven, is Wilde dieren dat het verloop van een relatie tussen twee succesvolle musici pijnlijk eerlijk beschrijft, waarin je kan meeleven met beide kanten, en ze elkaar alleen nog begrijpen in hun fascinatie voor de prehistorie en de tijd dat het vroeg-menselijke ras, de Neanderthalers, in grotten en van de natuur leefden. Een te romantisch beeld van deze periode doet hen een enkele reis naar de Serengeti boeken… Ook de personages van In de knop kan je zo in je hart sluiten door hun zoektocht naar zingeving in hun leven.

Eigenlijk heb je 15 verhalen van doen waarin de menselijke natuur op een weergaloze manier wordt neergezet in een prachtige stijl en een taalgebruik waar je ook echt van kan genieten, en dat ook niet als het echte Vlaamse idioom van een Lize Spit of een Griet Op de Beeck aanvoelt, voor diegenen die dit al hebben leren kennen en dit niet zo bevallen is. (Indien consequent gebruikt, kan ik hier zelf trouwens wel van genieten!)

Verbeke is echt wel van alle markten thuis: met 30 dagen schreef ze een pracht van een roman en met Halleluja bewijst ze dat ze haar eerste liefde, het kortverhaal, compleet in de pen heeft. Dit is misschien wel één van de bundels die lezers kan overhalen om kortverhalen te beginnen lezen. Doén gewoon!