Niet overtuigd: niet gedoseerde spanning en ongeloofwaardigheid

Negen is het tweede boek van de Zweedse misdaadschrijver Stefan Ahnhem die al grote ogen gooide in het buitenland. Hij is aan een gestage opmars bezig met zijn eerste twee boeken rond rechercheur Fabian Risk en zijn derde boek Achttien graden onder nul komt bij ons uit in mei 2017.

Toch overtuigt hij met dit boek opnieuw niet helemaal. Dit boek is eigenlijk een prequel, die in de tijd plaats vindt vóór zijn eersteling Zonder gezicht en behelst het verhaal over Fabian Risk vooraleer hij met zijn gezin van Stockholm naar Helsingborg verhuist en daar het plaatselijke team versterkt. Wat was de zaak die hem zover dreef om zijn plaats bij de Stockholmse politie te (moeten) verlaten?

Fabian Risk wordt door zijn chef meegezogen in de verdwijningszaak van justitieminister Grimås die later in een moordzaak uitmondt. Tegelijkertijd verdwijnen er zowel een aantal Zweden als een aantal Denen aan de andere kant van de Sont, die later zelf ook vermoord teruggevonden worden. In Denemarken leidt Dunja Hougaard het onderzoek, ondanks redelijk wat tegenkanting van haar eigen team.

De plot is boeiend en houdt je zeker bij de les door verschillende karakters snel op elkaar op te voeren in het verhaal. Het verhaal is vlot geschreven en Ahnhem bezit een snelle schrijfstijl en het juiste taalidioom voor een gedegen thriller.

Toch beginnen er vanaf het begin al enkele zaken te ergeren: Een collega van Fabian Risk, die hoogzwanger is van een tweeling, helpt mee met het onderzoek op zo'n hoog tempo dat veel te ongeloofwaardig is voor een vrouw in dergelijke toestand.
De Deense Dunja is een vrouw die in het begin wel heel lang ziek en bang rondloopt dat ze haar zaak terug zouden afnemen, ze wordt lastig gevallen door haar chef waar ze mijns inziens toch zeer vreemd op reageert, en ze loopt weer zo wat alles op haar eentje te doen waardoor ze heel wat onnodige risico's neemt. Ook Fabian zelf is opnieuw soms in dit zelfde bedje ziek (zoals in het eerste boek), door bv. materiaal van een onderzoekszaak naar zijn eigen huis te verhuizen. Dit constant flirten met de grens nodig om een geloofwaardig onderzoek neer te zetten, was ook al kenmerkend voor Ahnhem's eerste boek. Bij hem is deze grens soms flinterdun en doet dit zijn sterke plots met een intelligente verhaallijn soms teniet.

Hij blijft ook vrij vlak in zijn tijdsrekening: het is alsof in zijn verhaal alles een beetje in hetzelfde ritme verloopt terwijl op sommige kalmere momenten het verhaal best wat versneld, en bij spectaculairdere momenten wat vertraagd mag worden. Zijn spanningsopbouw zou op deze manier nog beter uit de verf kunnen komen.
Ook de uitwerking van zijn (neven)personages, zowel slachtoffers en daders en een aantal daar tussenin (getuigen, familieleden) blijft een zwak punt van hem. Dankzij een proloog en een epiloog, en hier en daar wat flashbacks krijg je toch een beetje meer profiling in het boek maar dit blijft te weinig. Van mij krijgt Ahnhem nog 1 kans met zijn derde boek om echt een goed uitgewerkt, niet te vlak, misdaadverhaal te serveren.