Subtiel verwoord kleinood over kinderlijke gevoelens

Diane Broeckhoven heeft al een lange schrijverscarrière achter zich. Begonnen als kinderschrijfster, schakelde ze na een aantal jaren over op romans voor volwassenen. Met de ingetogen novelle De buitenkant van meneer Jules van 2001 brak ze internationaal door, en met het gelijknamige toneelstuk, een monoloog van Vlaams acteur Kurt Defrancq, toerden ze in België, Nederland, tot in Zuid-Afrika. Haar nieuwste roman is Niemand heeft het gedaan.

Dit boek start met Bonnie die naast haar stervende moeder mee in haar bed kruipt, en terug denkt aan een pijnlijke periode voor hen beiden van toen zij 7 à 8 jaar oud was. Ze beslist haar verhaal hierover te schrijven omdat ze het nu kwijt kan. Bonnie groeit als kind gelukkig op bij haar jonge moeder, die anders is dan de andere moeders, zeer ‘meisjesachtig’. Ze hebben een hechte relatie, en ze slapen nog steeds samen in hetzelfde bed in. Samen met oma en over-oma vormen ze een vrouwelijk viergeslacht. Haar moeder houdt een tweedehandswinkel aan huis waardoor ze altijd dicht bij haar dochter kan zijn.

Dan leert haar moeder haar leraar Werkelijkheidsonderricht, meester Weeda (bijnaam meester ‘Weetal’) beter kennen. Als meester kan Bonnie goed met hem opschieten, maar als vriend van haar moeder wordt ze enorm jaloers op hem, en wil ze niet dat hij tussen hen in komt te staan. In de periode waarin haar moeder en haar meester meer naar elkaar toe groeien, komt ‘Niemand’ in haar leven, een onzichtbaar en doorzichtig meisje dat veel op Bonnie lijkt, in miniatuur-vorm. 'Niemand' merkt als het ware als Bonnie’s onbewustzijn de signalen op die Bonnie’s leven zullen omverwerpen.

De jaloerse gevoelens van het meisje worden perfect verwoord door de eenvoudige taal die Broeckhoeven hanteert. De sfeer is eerst gelukkig in het kleine beschermde leventje van Bonnie maar wordt naarmate het verhaal vordert, beklemmender en spannender. Dat het verhaal zal escaleren, wordt voor de lezer almaar duidelijker. Het standpunt van het meisje wordt consequent volgehouden en haar stem klinkt weliswaar anders dan die van de volwassen vrouw, Bonnie, moet zijn, maar is waarachtig en realistisch. Gevoelig en subtiel taalgebruik waar ik zo van houd, maken dit kleinood ‘af’ wat mij betreft.