Humor, kritiek en spanning op de grens met 'soap'

Selfies, de nieuwe aflevering over Carl, Assad en Rose is uit! Jussi Adler-Olsen laat ons opnieuw meeleven met hun avonturen die niet altijd even geloofwaardig zijn, doch voor heel wat spanning en humor zorgen wat mij betreft.

In deze aflevering, zo zal ik het maar blijven noemen, want de personages evolueren verder zoals in een verfilming, leren we vooral de achtergrond van de assistente Rose kennen. Als ze niet meer doet wat Carl haar vraagt, krijgen haar collega's er lucht van dat ze zich niet meer goed in haar vel voelt - een understatement eigenlijk - en krijgt ze een zware psychotische terugval vanwege haar demonen uit het verleden. Ze wordt terug opgenomen in een verzorgingsinstelling en haar collega's gaan op onderzoek uit naar wat de factoren zijn uit haar jeugd waardoor ze het nu zo zwaar heeft.

Tegelijkertijd worden Carl en zijn afdeling opnieuw betrokken in enkele moordzaken die door eerder losse draadjes allemaal aan elkaar hangen. De moord op een oudere vrouw, die op een interimleerkracht van enkele decennia terug, een overval op een discotheek, de dodelijke overval op een punkmeisje en vooral enkele moorden op enkele jonge vrouwen die werklozensteun krijgen door aanrijdingen waarvan de chauffeur wegvlucht, zitten eerst verspreid over de recherche Moordzaken en Carl's Afdeling Q, maar na een tijdje kunnen ze deze zaken allemaal aan elkaar linken op de één of andere manier.

Opnieuw worden we meegezogen in een ingenieus plot dat tegelijkertijd kritiek inhoudt op onze maatschappij. De vrouwen in het boek krijgen echt niet zo'n goede perceptie mee deze keer maar worden eerder als volledig dol gedraaid geportretteerd. Nu ja, een vorige keer waren het vooral de mannen natuurlijk. Ieder om beurt zeker? Dit hoeft m.i. zeker niet als een aanval aan te voelen of zo.

Hij weet zijn verhaal in ieder geval opnieuw heel spannend te houden want het moest opnieuw in één ruk uit. Slachtoffers en daders zijn bij hem meestal van in het begin gekend. Het gaat hem meestal over het klissen van die laatste, of er niet nog ergens een dode uit de kast valt, en hoe de karakters evolueren gedurende het verhaal. Hier komt er ook een extra toevoeging bij dat daders en slachtoffers al eens van kant wisselen, wat zeker goed gedaan is.

Toch liggen sommige dingen er zoals steeds bij hem te dik bovenop. Af en toe flirt zijn verhaal zoals met eerdere boeken met de soap of zelfs met de parodie. Tot hier toe charmeerde hij mij echter steeds met de humor die hij legt bij de figuren als Assad en Rose, en terwijl Rose deze keer onder de loep wordt genomen, geraak ik meer en meer benieuwd naar de geheimen van Carl's Syrische assistent. De kracht van zijn schrijfstijl en de vlotte leesbaarheid van dit boek maken het opnieuw een geslaagd deel van de Afdeling Q-serie. Op naar de volgende aflevering!