Verbinding zoeken...

In het nieuwe boek van Ish Ait Hamou, Het moois dat we delen, leren we een jonge vrouw kennen die met de moed der wanhoop haar leven opnieuw probeert op te bouwen. Ze leeft in een appartement samen met haar vader en haar jongere broertje die haar zelf ook niet makkelijk dichterbij laten komen. Pas later in het boek leer je het hele verhaal van Soumia kennen, en wat het haar zo moeilijk maakt terug haar plaats in de maatschappij op te nemen.

In dezelfde wijk woont Luc, een bejaarde Vlaamse man, die in zijn buurt meer en meer Marokkaanse migranten heeft zien verschijnen. Hij heeft zijn eigen verhaal, en heeft het moeilijk met het feit dat hij zijn eigen buurt niet meer herkent. En hoewel hij toch buiten komt en contact probeert te zoeken. Als je begrijpt wat beide verhaallijnen met elkaar te maken hebben, ben je benieuwd of en hoe de verhalen van die ‘zij’ en die ‘hij’ nog samen komen in een ‘wij’. Na de eerste hoofdstukken waarin je langzaamaan met Soumia kennis maakt, ontrolt het verhaal na een trage start zich sneller voor je ogen en komt er ook wat meer vaart in.

Ish legt veel empathie, begrip en inzicht aan de dag om de twee levens en de verhalen stukje bij beetje te ontsluieren, wat van groter belang is dan de schrijfstijl die eenvoudig is, en die niet veel te raden laat. In tegenstelling tot het heel afwachtende plot weliswaar. In zijn boek oordeelt de auteur niet over zijn personages, en laat hij deze zo eerlijk en eenvoudig mogelijk aan bod komen. Er wordt ingezoomd op de familieleden van beiden die allen een andere rol innemen en zo een spiegel vormen van onze samenleving.

Als je als lezer de verhalen samen legt, kruipt er onbehagen door je heen. Ish legt pijnpunten bloot over onze verdeelde samenleving die heviger zijn dan in zijn vorige boek Cécile, en heeft het over zware thema’s zoals identiteit en wat ons uniek maakt, de media die heel wat dingen uitvergroten, polarisatie en het uiten van woede en wraakgevoelens.

Ish liep zelf met heel wat gevoelens van frustratie en teleurstelling rond toen hij terugkwam van de opnames voor het tv-programma Terug naar eigen land, een programma waarin hij met andere bekende Vlamingen de vluchtelingenroute naar Europa volgde. Vanuit die gevoelens heeft hij dit verhaal op papier gezet. Hij doet dit op zo’n manier dat hij dingen losmaakt bij zo vele lezers waardoor dit boek al weken op nummer 1 staat in heel wat Vlaamse boekenlijstjes, en vooral een breed publiek aan het lezen zet en doet nadenken hierover. Een mooi verhaal met een mooie uitwerking, is dan mijn conclusie. Ish is vooral ook een persoon die verbinding zoekt, en laat ons dit nu net enorm nodig hebben.