Sterk vlot te lezen essay: Zinzen is weer op dreef!

Walter Zinzen schreef een tweede essay in opdracht van het initiatief Zwijgen is geen optie (ZIGO). Een van de oprichters, Anthony Bosschem, schreef het eerste in een te verschijnen reeks essays die men er wil uitgeven i.s.m. uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts. In zijn brief Waarom zwijgen geen optie is, doet die laatste uit te doeken doet waarom hij met de nu al 20.000 tellende community (https://zwijgenisgeenoptie.be/) begonnen is, en die een 100-tal rakende interviews aanbiedt die inspiratie kunnen bieden in pessimistische en steeds complexere tijden. Uitgelichte gesprekken zijn o.a. die met auteur Stefan Hertmans, onderzoekster en journaliste Olivia Rutazibwa en de bestseller schrijvende historicus Rutger Bregman. 

Walter Zinzen is een VRT-coryfee die in verschillende media blijft opduiken vanwege zijn glasheldere mening over dossiers die hij vroeger al opvolgde: de Belgische politiek, Congo (DRC), en zeker ook zijn visie op migratie en menselijkheid. Hierover gaat zijn boekje Migranten aller landen, een paperback verpakt in een mooi gelay-oute kartonnen ‘enveloppe’. 

In vijf korte hoofdstukken vind je zijn visie, geen brave onpartijdige kijk of een droog wetenschappelijk essay, op het thema migratie. Hij roept op tot mededogen en scheidt de feiten van de verzinsels. In het eerste hoofdstuk krijg je in een kort to the point overzicht hoe Belgen in vroegere tijden migreerden en hoe de arbeidsmigratie en de migratie van asielzoekers naar België in de 20ste eeuw er heeft uitgezien tot aan de zogenaamde immigratiestop van 1974. Het is weliswaar een geschiedkundig doch goed verteld overzicht waarvan een objectieve waarnemer uit zou moeten gaan. Over het verschil in aanpak tussen het grootste deel van de migranten, de EU-burgers en de andere, gaat het in de volgende hoofdstukken. In de vijf afgelopen jaren kwam het grootste deel van de migranten in België uit Roemenië, Frankrijk, Nederland en Italië. Of waarom er een onderscheid wordt gemaakt tussen EU-burgers die hier aankomen en asielzoekers die afhankelijk van hun verhaal hier mogen blijven of niet.

"Voor de EU-burgers doen we het al. Moeten we wel. Die hebben immers het recht om zich in eender welk ander Europees land dan ook te vestigen. Voor hen geldt geen migratiestop. Maar voor de arme drommels uit andere continenten wel? Stel je voor dat de Vlamingen die tijdens de hongersnood in de tweede helft van de negentiende eeuw naar Amerika trokken, daar te horen hadden gekregen dat ze niet welkom waren. Zou onze verontwaardiging grenzen hebben gehad? Stel je voor dat de Congolezen tegen Stanley hadden gezegd dat ze geen gelukzoekers wilden.” 

In een volgend deeltje gaat Zinzen verder met het ontkrachten van mythes waarmee hij weliswaar een van zijn bovenstaande termen onderuithaalt, namelijk die ‘arme drommels’. Het zijn namelijk niét de arme drommels die van lage inkomenslanden of landen in oorlog met maar weinig perspectief naar Europa trachten te migreren, de armste drommels hebben er namelijk het geld niet voor. Uiteraard hebben heel wat migranten hun eigendom moeten opgebruiken voor hun vlucht hiernaartoe, en willen ze eens in hun land van aankomst zeker aan het werk. Zinzen citeert een getuigenis en cijfers van de Franse demograaf Hervé Le Bras, die met de cijfers in de hand van Martine Le Pen te horen kreeg dat cijfers haar niet interesseerden. 

Of die gegevens en het appel van Zinzen aan het Belgische en het Europese beleid in de laatste hoofdstukjes een verrassing voor de lezer zullen zijn die in dit essay geïnteresseerd is, is nog maar de vraag. ZIGO en ook Bregman wijzen er op dat cynisme geen uitweg biedt, en dat we vanuit onszelf eigenlijk beter willen doen dan dat. Toch blijft het bij mij steeds knagen dat dergelijke publicaties ‘voor eigen kerk preken’ en zal ik daarom nog eens diep zuchten. (Wat de auteur of de redactie niet euvel geduid kan worden uiteraard.) Dus blijf ik m’n steentje maar bijdragen door o.a. dit essay in de aandacht proberen te brengen.