De kunst van het vertragen

Sal is de naam van een roman van Xander Jongejan en tevens de naam van het hoofdpersonage van dit boek. We krijgen een inkijkje in het leven van de 103-jarige Sal. Sal slijt zijn dagen in een tamelijk grote afzondering en hecht er aan zo onthecht mogelijk door het leven te gaan. Zijn netwerk is beperkt en zijn activiteiten beperken zich tot het lezen van de krant en het luisteren naar zijn dierbare radio. Sal maakt er een sport van handelingen zo traag mogelijk uit te voeren. Hij houdt de traagheid van zijn handelingen bij alsof het een score uitslag is van een kampioenschap. Zijn uitstapjes beperken zich tot het wekelijks opklimmen naar de bovenburen. Om daar in zwijgzaamheid bier te drinken en te eten. Hij is misschien nog wel het meest vertrouwd met de tuinvogels die letterlijk uit zijn hand eten. En met Gennén: Zijn huishoudelijke hulp van de thuiszorg. 
Sal's leven wordt letterlijk verstoord door een verre verwant die met zijn vragen naar het verleden het huis binnen dendert en zich toegang verschaft tot Sal's herinneringen. 

Sal is beeldend geschreven. De schrijver weet filosofie te leggen in de dialogen met Gennén en in het beschrijven van Sal's handelingen zit een soort mindfulness. Al heeft Sal zelf een broertje dood aan die term. Het verhaal stemt melancholisch en toch wist hij mij regelmatig van een glimlach te voorzien. De dynamiek tussen Gennén en Sal is bijzonder.
Het is te merken dat Xander bekend is met het schrijven van poëzie. Prachtige woordvondsten  gonzen als dichtregels in de mijmeringen van Sal en in de gesprekken met Gennén of de verre verwant. 

Ik geef het boek 4 sterren. Het liefst 3,5, maar die mogelijkheid heb ik niet. Een minpunt - de schrijver was mij hier even kwijt - was de tijdsprong in het verhaal. "Opeens" in Gennén al 3 jaar bij Sal in dienst.  Ook het einde, of de manier waarop het eindigde, kwam bij mij wat abrupt over.  Het boek leest vlot weg, de opmaak is minimalistisch mooi en het had van mij wel wat dikker mogen zijn.  

**** sterren