Zijn de verdwaalden ook verloren?

Dit was het tweede boek dat ik van Wim Bax heb mogen lezen. Waar het eerste boek zich afspeelt in een Nederlands dorpje, speelt dit verhaal zich af in Spanje. Op en rondom de Camino. Als fervent wandelaar wekte dit gelijk mijn interesse.
Je kan merken dat Wim ervaring heeft met schrijven. Hij schrijft erg beeldend. Met name de beschrijvingen van de plaatsen, het uiterlijk van de personages en het weer op de route. Hij weet de sfeer goed te vangen in woorden. Dit heeft misschien ook te maken met zijn achtergrond als scenarioschrijver.

Als ik schrijfstijl mag vergelijken met en spectrum; aan de ene zijde overdreven barokke en krullerige zinnen en aan de andere zijde
een ultrakorte en minimalistische zinnen, dan zit Wim Bax met zijn schrijfstijl ergens in het midden van dit spectrum.
Termen die ik zou willen gebruiken zijn: Beeldend, helder. Tussen het minimalistische en maximalistische in. Door het gebruiken van Spaanse woorden en termen gaat het verhaal nog meer leven en kom je nog beter in de sfeer van de Camino.

Dit is een duidelijke thriller, maar ik ervaarde de spanning in het verhaal als een droevige en melancholische spanning. Het was voor mij niet zozeer de vraag wie de moord(en) gepleegd zou hebben als wel hoe het verhaal zich zou ontwikkelen. Bleek Johan werkelijk een medium of toch een charlatan met bloeddorst? Wijst onze Johan dolende pelgrims de juiste weg? Het is ons allen duidelijk waar de Camino heen leidt, maar komen onze personages aan?

Ik vond het een vermakelijk boek dat zorgde voor leesplezier, maar niet een boek waarvan ik verwacht dat het mij bij zal blijven. Ik wil het boek drie sterren geven