Lezersrecensie
Tranen met tuiten, maar wat was het een prachtig verhaal!
De dagen dat ik je liefhad is een roman die recht uit het hart komt. Het verhaal van Joseph en Evelyn, twee jeugdvrienden die in de zomer van 1941 verliefd werden, is aangrijpend en zo mooi geschreven. Nu, meer dan zestig jaar later, brengen ze hun volwassen kinderen samen om hartverscheurend nieuws te delen: Evelyn is ongeneeslijk ziek en zij en Joseph hebben besloten dat ze over een jaar samen afscheid zullen nemen, op hun eigen voorwaarden.
Dit is niet zomaar een liefdesverhaal, maar een bijzondere roman over de onbreekbare band tussen twee mensen die niet zonder elkaar kunnen leven.
Tegen de betoverende achtergrond van de kustlijn van Connecticut en de historische gebeurtenissen van de 20e en 21e eeuw, volgen we de reis van Joseph en Evelyn vanaf hun jeugd. De hoofdstukken wisselen af tussen hun perspectieven, waardoor je als lezer diep in hun emoties en persoonlijkheden duikt. Ook de kinderen, Jane, Thomas en Violet, hebben af en toe een eigen hoofdstuk in het verhaal. Ze reageren ieder op hun eigen manier op het nieuws van hun ouders, en hun persoonlijke groei in het boek is mooi en ontroerend. Hun zoektocht naar acceptatie en begrip zorgt voor een extra laag die het verhaal nog completer maakt.
Wat deze roman zo bijzonder maakt, is de oprechte, rauwe schrijfstijl van Amy Neff. Soms moet je gewoon even stoppen met lezen omdat het zo’n heftige materie is. Het verhaal is niet alleen levensecht, maar ook bijna magisch, waardoor het lezen van dit boek een meeslepende ervaring wordt met soms een traan en een snik. Dat zo’n jonge schrijfster zo de juiste snaar weet te raken en zich echt heeft weten in te leven in twee mensen die ouder worden, vind ik indrukwekkend!
De dagen dat ik je liefhad is een verhaal dat niet alleen raakt, maar ook aan het denken zet. De liefde tussen Joseph en Evelyn is intens, en hun wens om samen het leven te verlaten is zowel hartverscheurend als begrijpelijk. Dit boek liet op mij een diepe indruk achter en zou met gemak verfilmd kunnen worden. Het is een tijdloos verhaal over liefde, verlies en het onvermijdelijke afscheid dat iedereen op zijn eigen manier moet leren accepteren.
Dit is niet zomaar een liefdesverhaal, maar een bijzondere roman over de onbreekbare band tussen twee mensen die niet zonder elkaar kunnen leven.
Tegen de betoverende achtergrond van de kustlijn van Connecticut en de historische gebeurtenissen van de 20e en 21e eeuw, volgen we de reis van Joseph en Evelyn vanaf hun jeugd. De hoofdstukken wisselen af tussen hun perspectieven, waardoor je als lezer diep in hun emoties en persoonlijkheden duikt. Ook de kinderen, Jane, Thomas en Violet, hebben af en toe een eigen hoofdstuk in het verhaal. Ze reageren ieder op hun eigen manier op het nieuws van hun ouders, en hun persoonlijke groei in het boek is mooi en ontroerend. Hun zoektocht naar acceptatie en begrip zorgt voor een extra laag die het verhaal nog completer maakt.
Wat deze roman zo bijzonder maakt, is de oprechte, rauwe schrijfstijl van Amy Neff. Soms moet je gewoon even stoppen met lezen omdat het zo’n heftige materie is. Het verhaal is niet alleen levensecht, maar ook bijna magisch, waardoor het lezen van dit boek een meeslepende ervaring wordt met soms een traan en een snik. Dat zo’n jonge schrijfster zo de juiste snaar weet te raken en zich echt heeft weten in te leven in twee mensen die ouder worden, vind ik indrukwekkend!
De dagen dat ik je liefhad is een verhaal dat niet alleen raakt, maar ook aan het denken zet. De liefde tussen Joseph en Evelyn is intens, en hun wens om samen het leven te verlaten is zowel hartverscheurend als begrijpelijk. Dit boek liet op mij een diepe indruk achter en zou met gemak verfilmd kunnen worden. Het is een tijdloos verhaal over liefde, verlies en het onvermijdelijke afscheid dat iedereen op zijn eigen manier moet leren accepteren.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van nathieleest
Gesponsord
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
