Een rauw en eerlijk verhaal.

Deze bijzondere roman vertelt het verhaal van Katja, een docente Kunstgeschiedenis eind 40, die ogenschijnlijk een prima leven leidt. Maar wanneer haar relatie stukloopt en haar kinderwens onvervuld blijft, blijkt Katja diep vanbinnen ongelukkig te zijn. Alles verandert wanneer ze per toeval haar oude dagboeken vindt en een foto van Mauro, haar Italiaanse jeugdliefde die ze in 1986 bij het Gardameer ontmoette. Deze ontdekking wakkert oude gevoelens aan, en op aandringen van haar vriendin Mieke besluit Katja Mauro op te zoeken.

Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukken, wat het verhaal lekker vlot maakt. Hoewel het boek soms bijna te veel maatschappelijke onderwerpen aansnijdt—zoals een broer met Downsyndroom, een dementerende moeder, adoptie, overspel en ongewenste kinderloosheid—blijft het verhaal toch meeslepend.

Wat dit boek bijzonder maakt, is hoe de auteur, Petra, de emoties en gedachten van Katja onder woorden brengt. Het is niet altijd romantisch of lieflijk, maar eerder rauw en eerlijk. Je voelt echt met Katja mee; haar verdriet en teleurstelling zijn bijna tastbaar, en je leest het boek met een zekere melancholie.

De verhaallijnen van het heden en het verleden verweven prachtig met elkaar en sluiten naadloos aan. Terwijl je leest, ontdek je langzaam hoe gebeurtenissen uit het verleden het leven van Katja in het heden hebben gevormd.

Daarnaast is het duidelijk dat Petra veel kennis heeft van Kunst- en Cultuurwetenschappen. Dit komt terug in haar gedetailleerde beschrijvingen van kunstwerken en schilderijen, die het verhaal een extra dimensie geven. Een prachtige roman die je niet loslaat en die je met , soms wat tranen, in één adem uitleest!