IJsland was nog nooit zo beklemmend.

Vanaf een heftige proloog word je dit verhaal in geslingerd. Geen zachte landing, geen opbouw – nee, meteen volle bak spanning. De proloog grijpt je letterlijk bij de keel en dan is het verhaal gelijk is begonnen.

Iris vertrekt naar IJsland om een nieuw leven op te bouwen, weg van wat haar in Nederland is overkomen. In het gezin van Finnur en Maren vindt ze warmte, geborgenheid, een plek waar ze eindelijk weer zichzelf kan zijn. Maar schijn bedriegt. Een brute moord verstoort de rust, en voordat ze het weet, raakt ze verstrikt in een web van beschuldigingen en geheimen. De dreigbrieven die ze ontvangt laten niets aan de verbeelding over: iemand wil haar hier niet hebben. Maar wie? En waarom?

Het knappe aan dit boek is hoe moeiteloos je in Iris’ wereld wordt gezogen. Doordat alles vanuit haar perspectief wordt verteld, beleef je haar angst en onzekerheid alsof het de jouwe zijn. Haar verleden ligt als een sluier over het verhaal en langzaam wordt deze duidelijk. Ondertussen blijft de spanning opbouwen, worden de puzzelstukjes pas op het allerlaatste moment samengebracht en blijf je als lezer constant twijfelen aan wat je dacht te weten.

Tamara Geraerds heeft een schrijfstijl die lekker leest, toegankelijk en vlot, maar met diepgang. Haar personages voelen levensecht en haar oog voor detail maakt de omgeving tastbaar – je voelt de kou van IJsland bijna door de pagina’s heen. Als auteur weet ze precies hoe ze een verhaal moet opbouwen om de lezer vast te houden, en dat is in dit boek te merken. De balans tussen spanning, emotie en psychologie is haarfijn uitgewerkt, waardoor je niet alleen een ijzersterke thriller leest, maar ook een hoofdpersonage goed leert kennen.

De ontknoping is goed doordacht, intens en alles waar je op hoopte. Je slaat het boek dicht en blijft nog even verdwaasd achter.